Αριθμολαγνείες

Συνεχίζω ακάθεκτος τις συγκρίσεις στα νουμεράκια, μήπως και καταλάβω την τύφλα μου γύρω από την ελληνική πραγματικότητα. 

Ζητάω συγνώμη γιά την μονομανία μου. Πολύ θα ήθελα να γράψω γιά ταξιδάκια στο Αιγαίο, γιά ερωτικές ιστορίες και γιά αγρούς με μαργαριτούλες. Αλλά όσο και να στίβω το μυαλό μου να ασχοληθεί με οτιδήποτε άλλο, πάντα ο νους μου γυρνάει σ' αυτήν την χώρα.  Στην Ελλάδα που αγαπάω και θεωρώ πατρίδα μου - όσο και αν μερικοί το αμφισβητούν αυτό. 

Πριν το γράψιμο αυτού του ποστ έψαξα γιά όσο πιο έγκυρα στοιχεία γίνεται. Όλα (μα όλα) τα νούμερα που αναφέρω εδώ είναι παρμένα από επίσημες πηγές - στατιστική υπηρεσία κυρίως και επίσημοι πρϋπολογισμοί. Φυσικά, τα νούμερα μπορεί να τα ερμηνεύσει ο καθένας όπως θέλει. Δεν το αμφισβητώ, ούτε περιμένω να δίνουμε όλοι τις ίδιες ερμηνείες.

Ξεκινάω με το μοναδικό νούμερο που πήρα από τις εφημερίδες και όχι από την στατ. υπηρεσία. Ανακοίνωσε σήμερα η ΥπΕξ κα. Κλίντον - με μεγάλη περηφάνεια - ότι η Ούζα διαθέτει 7000 αστυνομικούς γιά την καταπολέμηση της διεθνούς τρομοκρατίας. Θυμάμαι πέρυσι τον Ιούνη που 12000 μπάτσοι έριχναν χημικά στο Σύνταγμα ενάντια σε μερικούς πολίτες που ήταν αντίθετοι στο μνημόνιο. 
Το ελληνικό κράτος διαθέτει 70% περισσότερους μπάτσους γιά την καταστολή διαδηλώσεων στην γεωγραφική περιοχή μιάς πλατείας από όσους διαθέτει το αμερικάνικο κράτος γιά την καταστολή της τρομοκρατίας στην γεωγραφική περιοχή ενός πλανήτη. 
Και μετά σας φταίει η Μέρκελ ωρέ έλληνες; 

Να μην ξαναπώ τώρα ότι αμείβουμε αυτούς τους μπάτσους μισή φορά παραπάνω από όσο αμείβουμε τους δασκάλους μας. Αρα τους θεωρούμε και μισή φορά πιό χρήσιμους γιά την κοινωνία μας από τους δασκάλους. 

* * * *
Εκείνο που θεωρώ εμετικό στην πολιτική ζωή της Ελλάδας αυτές τις μέρες είναι η μισαλλοδοξία. Από οικονομικές αναλύσεις χορτάσαμε. Καλές είτε κακές, σωστές είτε λάθος, παπαγαλάκια είτε ψύχραιμοι αναλυτές, τελείωσαν. Ότι ήταν να ειπωθεί ειπώθηκε και όποιος κατάλαβε κατάλαβε. Δεν ξέρω τι θα γίνει στο κοντινό μέλλον, πιστεύω ότι κάπως θα επιβιώσουμε. Αν όμως μας καταστρέψει κάτι, αυτό δεν θα είναι το μνημόνιο / αντιμνημόνιο, ευρώ / δραχμή κλπ. αλλά η μισαλλοδοξία σε συνδυασμό με την πεισματική και ηθελημένη άγνοια. 
Η λογική ότι "ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου" είναι ότι πιό ηλίθιο και καταστροφικό έχω γνωρίσει. Και επιδιδόμαστε σ' αυτό το σπορ με μανία. 

Ξεκινήσαμε με τον περιβόητο ολλανδό (ολάντ), τον οποίο χειροκροτήσαμε πριν ακόμα κερδίσει τις εκλογές, μόνο και μόνο επειδή ήταν αντίπαλος του σαρκοζί (καλό κουμάσι ήταν κι αυτός). 

Οι μισοί έλληνες περίμεναν ότι μόλις κερδίσει ο ολλανδός τις γαλλικές εκλογές θα μας διαγράψει όλα τα χρέη και θα επιστρέψουμε στην νιρβάνα του 2004. Όχι μόνο έκανε τρεις κωλοτούμπες - απέναντι στον δικό του λαό - ο ολλανδός πριν ακόμα συμπληρώσει τρεις βδομάδες στην εξουσία, αλλά μας υπενθύμισε επανειλημμένα και πέρα από κάθε αμφιβολία ότι το μνημόνιο ισχύει μέχρι κεραίας. Οι εδώ χειροκροτητές κάνουν τώρα σαν τα 3 πιθηκάκια. Δεν είδα, δεν άκουσα, δεν είπα τίποτα. 

Το δεύτερο κρούσμα ήταν οι εκλογές στην Ρηνανία Βεστφαλία. Το χριστιανοδημοκρατικό κόμμα της Μερκελ έχασε μεγάλο ποσοστό. Προσοχή, ΔΕΝ ΕΧΑΣΕ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, γιατί απλούστατα δεν την είχε. Τα τελευταία 70 χρόνια η Ρηνανία Βεστφαλία κυβερνιέται από τους αντιπάλους των χριστιανοδημοκρατών (τους σοσιαλδημοκράτες, SPD). Με ένα μικρό διάλειμμα στο 2005 - 2010, ποτέ το κόμμα της Μέρκελ δεν κυβέρνησε την Ρην. Βεστφαλία. 

Κι όμως. Βγήκαν στην Ελλάδα δυσκοίλιοι πολιτικοί αναλυτές (του κώλου) και πανηγύρισαν την "νίκη των λαών της Ευρώπης απέναντι στις πολιτικές του μνημονίου. Καταρρέει η Μέρκελ". 
Το ότι η Ρηνανία Βεστφαλία είναι απλά ένα ομόσπονδο κρατίδιο και ασχολείται αποκλειστικά με το πόσα νηπιαγωγεία και πόσα σκουπιδιάρικα θα λειτουργήσουν στην επικράτεια της, το ξέχασαν οι βαρύγδουποι έλληνες παπαρολογούντες αναλυτές. Γιά την ακρίβεια, δεν φρόντισαν να το μάθουν καν. 
Οι ρηνανοβεστφαλέζοι ψήφισαν γιά το εκπαιδευτικό σύστημα και τον αριθμό των γηροκομείων της περιοχής τους - και ΜΌΝΟ. 
Το τι σχέση έχουν αυτά με το μνημόνιο, το ξέρουν μόνο οι ουρακοτάγκοι της Ελλάδας. Οι άτριχοι ουρακοτάγκοι τονίζω, γιατί οι τριχωτοί που ζουν στα δάση έχουν νοημοσύνη. 

Οι μισαλλόδοξοι (άτριχοι) ουρακοτάγκοι νομίζουν ότι ότι βλάπτει την Μέρκελ είναι καλό γιά μας. Με την μαλακία που τους δέρνει έχουν "ξεχάσει" ότι και οι αντίπαλοι της Μέρκελ λένε ακριβώς τα ίδια σε ότι αφορά την Ελλάδα. Μνημόνιο, τρόϊκα και δημοσιονομική σταθερότητα. Αν χάσει η Μέρκελ τις επόμενες εκλογές (σε 1.5 χρόνο από σήμερα) και αν εξακολουθούν να ασχολούνται οι ευρωπαίοι μαζί μας μέχρι τότε, θα ξεκαρδιστώ από τα γέλια με τα μούτρα των εγχώριων ηλίθιων, όταν θα ακούν τα κομματόσκυλα της SPD να τους λένε τα ίδια ακριβώς πράγματα με αυτά που τους λέει η Μέρκελ σήμερα.

 * * * * 
Υπάρχει βέβαια και το ε-βρωμόλογο (ευρωομόλογο). Αυτό όντως το έχει προτείνει τόσο ο ολλανδός στην Γαλλία όσο και η SPD στην Γερμανία. Αλλά δεν βλέπω σε τι θα μας ωφελήσει το ε-βρωμόλογο, ακόμα και αν έρθει αύριο. Μετά το τελευταίο κούρεμα του Μάρτη 2012, η Ελλάδα πληρώνει 2% επιτόκιο γιά τα πρώτα 65 δις του χρέους και 3% - 4.5% γιά τα υπόλοιπα. Αν επικρατήσει ο ολάντ είτε η SPD και έρθει το ε-βρωμόλογο, αυτό θα κυμανθεί γύρω στο 3.5%. 
Συνεπώς θα αναγκαστούμε να πληρώσουμε ΠΑΡΑΠΆΝΩ από όσα πληρώνουμε τώρα. Κανονικά οι έλληνες θα έπρεπε να βγουν με γερμανικές σημαίες στους δρόμους και να ξελαρυγγιάζονται "βάστα γερά Μέρκελ". Αλλά δυστυχώς τα τελευταία 30 χρόνια δεν έβρεξε μυαλό στην Ελλάδα. Ή αν έβρεξε, εμείς κρατούσαμε ομπρέλα. 

Κάπου δεν κολλάει ωρέ πατριώτες, να δανείζεται λεφτά ο βέλγος, ο αυστριακός, ο πολωνός, ο τσέχος, ο γάλλος με 4% προκειμένου να τα δώσει σ' εμάς απ' όπου θα τα πάρει πίσω (αν και όταν τα πάρει) με ένα 2%. Κάποια στιγμή θα σηκωθούν όλοι οι λαοί της Ευρώπης και θα μας πουν με μιά φωνή "έλληνες πάρτε τα @@ μας". Και θα έχουν και δίκιο οι άνθρωποι. Δηλαδή μόνο εμείς είμαστε δημοκράτες και ωραίοι; 
Είναι πολύ συγκινητικό να διατυμπανίζουμε την αλληλεγγύη των λαών. Γιατί δεν δείχνουμε λοιπόν αλληλεγγύη με τους τσέχους και τους πολωνούς εργαζόμενους; Γιατί απαιτούμε τα λεφτά τους;

Αλλά ας αφήσουμε τα ομόλογα και τα επιτόκια που είναι ζόρικα και δυσνόητα πράγματα. Ας υποθέσουμε το μάξιμουμ αισιόδοξο σενάριο. Από αύριο κιόλας κατατροπώνουμε τους γερμανούς όλη την Ευρώπη. Μας χαρίζουν όλα τα χρέη. Και μας πληρώνουν. Πολλά, αμέτρητα, αμύθητα. Έστω ότι μας πληρώνουν όσα ακριβώς χρειαζόμαστε, όσα και αν ζητήσουμε. Χωρίς καμμία δέσμευση από μεριάς μας. 
Εμείς είμαστε ωραίοι σαν έλληνες, απ' ευθείας απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου (μη σου πω και των αρχαίων ΕΛ από τον Σείριο). 

Μα εδώ έχουν σκίσει τις κυλότες τους όλοι οι βαρύγδουποι αναλυτές γιά να μας πείσουν ότι η Ευρώπη έχει χρεωκοπήσει. 
Τώρα, να εδωπανά, το ευρώ καταρέει. Όλα είναι λάθος στην ευρωπαϊκή ένωση. Πρόκειται γιά ένα απαίσο νομισματικό σύστημα που ήταν εξ' αρχής καταδικασμένο να αποτύχει, ένα κόλπο των τραπεζιτών (που ως γνωστόν είναι όλοι εβραίοι) γιά να τα πάρουν από τους λαούς της Ευρώπης. 

Ε, ωραία, αφού από αύριο βουλιάζουν όλοι αυτοί, εμείς πως περιμένουμε να πάρουμε τα ευρά τους; Ρε μάγκες, είτε το ευρώ είναι ένα πετυχημένο ευρωπαϊκό νόμισμα - άρα σωστά το θέλουμε - είτε είναι ένα αποτυχημένο νόμισμα - εφευρεση των εβραίων και δυνάστης των λαών, οπότε καλά θα κάνουμε να παραιτηθούμε από τα ευρά. Αποφασίστε τι θέλετε επί τέλους. 

Ακόμα κι αν τα πάρουμε από τους πλούσιους - οι οποίοι έχουν μετακομίσει προ πολλού στην εξωτική Χαβάη - αυτό θα είναι όφελος γιά μιά και μοναδική χρονιά. 
Δεν μπορούμε να τα παίρνουμε ΚΑΘΕ χρόνο από τους πλούσιους. Ακόμα και αν τους μαντρώσουμε όλους στην φυλακή, ακόμα και αν τους πάρουμε όλες τις περιουσίες, πάλι δεν μας βγαίνουν τα νούμερα. 

* * * * 
* * * * 
Κακά τα ψέμματα πατριώτες. Ακόμα και σε ένα ιδανικό, ουτοπικό σενάριο θα πρέπει να στρωθούμε στην δουλειά. Ακόμα και αν τα πάρουμε από όλους τους πλούσιους, ακόμα και αν μας χαρίσουν όλα τα χρέη, ακόμα και αν σκοτώσουμε την Μέρκελ, με ευρώ είτε με δραχμή, με μνημόνιο ή χωρίς, το ευτυχισμένο 2004 δεν πρόκειται να γυρίσει πίσω. 
Πάπαλα, μας τελείωσε. Τουλάχιστον γιά τα επόμενα 50 - 100 χρόνια. 

Η ζωή μας σαν λαός εξαρτάται από το αν θα μπορέσουμε εδω-και-τώρα να παράγουμε όσα καταναλώνουμε (ιδανικά: λίγο περισσότερα). Μπορούμε να μειώσουμε την κατανάλωση μας, είχαμε πολλές περιττές σπατάλες τα τελευταία 20 χρόνια. Μπορούμε να ζήσουμε με λίγο ήλιο, λίγο κρασί και τ' αγόρι μας (κορίτσι γιά όσους προτιμούν τα κορίτσια). Αλλά και πάλι δεν μας βγαίνουν τα νούμερα - φοβάμαι. 
Γιά να αντιστρέψουμε την αναλογία όσων παράγουμε με όσα καταναλώνουμε, πρέπει να αλλάξουμε δραστικά την κοινωνία μας. Αυτό αφορά εμένα, εσένα, τον Κώστα, τον Γιάννη, τον Μήτσο και όλους μας. Δεν παίζει ρόλο τι κάναμε μέχρι τώρα, τι θεωρούμε σαν "δικαίωμα" μας. Το μόνο που παίζει ρόλο, είναι το τι θα ωφελήσει την κοινωνία από δω και μπρος. 

Ναι, οκ, φυσικά. Απαραίτητη προυπόθεση είναι η ύπαρξη Κράτους Δικαίου. Εννοείται ότι θα κρεμάσουμε τα λαμόγια, θα εξαλείψουμε την γραφειοκρατία, θα τιμωρήσουμε τους απατεώνες, θα εξορθολογίσουμε την δημόσια διοίκηση. Αλλά από εκεί και μετά, πρέπει να αλλάξουμε και μερικά νούμερα - που σχετίζονται με τον αυτοπροσδιορισμό μας στην κοινωνία. 

Πριν παραθέσω τα νούμερα που υποσχέθηκα στην αρχή, να δώσω έναν ορισμό. Ορίζω σαν παραγωγικό μέλος της κοινωνίας εκείνο το άτομο που το αποτέλεσμα της δουλειάς του μπορεί να αγοραστεί / πουληθεί. Ορίζω σαν μη-παραγωγικό μέλος εκείνο το άτομο που η δουλειά του δεν μπορεί να πουληθεί. 
Προσοχή: ο διαχωρισμός σε παραγωγικό και μη-παραγωγικό δεν αξιολογεί. 

Π.χ. ο δάσκαλος είναι ένα μη-παραγωγικό μέλος της κοινωνίας, αφού το αποτέλεσμα της δουλειάς του δεν πωλείται. Αλλά επ' ουδενί το "μη-παραγωγικός" σημαίνει κάτι αρνητικό. Το αντίθετο μάλιστα. Χωρίς (καλούς) δάσκαλους μπορούμε να τινάξουμε τα μυαλά μας στον αέρα. Άρα ο (μη-παραγωγικός) δάσκαλος είναι απολύτως απαραίτητος, καλός και χρήσιμος. Το ίδιο ισχύει γιά τον γιατρό, τον δικηγόρο, τον νεκροθάφτη, τον οδοκαθαριστή και αρκετούς άλλους. 

Η ύπαρξη όλων αυτών των μη-παραγωγικών (αλλά απαραίτητων) μελών, αναγκάζει όλους τους παραγωγικούς να δουλέψουν παραπάνω. Αν λοιπόν σαν κοινωνία χρειαζόμαστε συνολικά 1000 ευρώ (δραχμές, τάλαντα, μνες, δολλάρια) και αυτά δεν μπορούν να τα προσφέρουν εξ' ορισμού οι δάσκαλοι και οι δικηγόροι, θα πρέπει να τα προσφέρουν οι μηχανικοί, οι φουρναρέοι και οι γεωργοί. Και εδώ αρχίζουν τα ζόρικα νούμερα, που πρέπει να αλλάξουμε. 

Π.χ. έχουμε 520.000 νοματαίους που απασχολούνται στην γεωργία και αλιεία. Όλοι αυτοί προσφέρουν 4.5% στο εθνικό μας εισόδημα. Αυτό είναι καταστροφή, είτε σκοτώσουμε την Μέρκελ είτε όχι. Είτε καταργήσουμε το μνημόνιο είτε όχι. 

Έχουμε 4.900.000 εργαζόμενους συνολικά. Οι γεωργοί + ψαράδες αποτελούν το 12% του εργατικού μας δυναμικού. Δεν είναι δυνατόν να επιζήσουμε σαν λαός με το 12% των εργαζόμενων να προσφέρει 4.5% στο συνολικό εισόδημα. Κανονικά θα έπρεπε να προσφέρουν 18% - 20% προκειμένου να καλύψουν και το εισόδημα των μη-παραγωγικών (αλλά πάντα απαραίτητων) δασκάλων και γιατρών. Η απόσταση ανάμεσα στο ζητούμενο 20% και το υπαρκτό 4.5% είναι αυτή που μας βουλιάζει στον λάκο με τα φίδια. 

Τουρισμός. Απασχολούμενοι 750.000, δηλαδή 15% του εργατικού δυναμικού. Προσφέρουν 12.5% στο συνολικό εισόδημα. Κανονικά θα έπρεπε να προσφέρουν 25% - 30%. Άλλη μιά καταστροφική αναλογία που πρέπει να αλλάξει εδώ και τώρα. 

Τα δύο "βαριά χαρτιά" της ελληνικής οικονομίας (γεωργία και τουρισμός) είναι απογοητευτικά. Απαιτούν αναδιάρθρωση εκ βάθρων, όσο κι αν αυτό δυσαρεστήσει τους εμπλεκόμενους. 

Πάμε παρακάτω. Έχουμε 160.000 εκπαιδευτικούς και 110.000 στον τραπεζιτικό τομέα. Σόρρυ, αλλά αυτό είναι παρασιτισμός. Έχουμε 110.000 μορφωμένα άτομα να διακινούν ασφαλιστικά συμβόλαια και στεγαστικά δάνεια από το ένα γραφείο στο άλλο. Δεν μας παίρνει σαν κοινωνία να συντηρούμε 110.000 άτομα που διακινούν χαρτάκια. Οι τραπεζιτικοί υπάλληλοι (και οι κάθε λογής μανατζαραίοι) είναι αδικαιολόγητα πολλοί σε σχέση με αυτά που προσφέρουν.
Τα τελευταία χρόνια, όλα τα ελληνόπουλα προσπαθούν να γίνουν γιατροί και δικηγόροι (δηλαδή 2 μη-παραγωγικά επαγγέλματα). Όσοι δεν τα καταφέρνουν, σπουδάζουν μανατζαραίοι. Και όσοι δεν τα καταφέρνουν ούτε εκεί, γίνονται εργολάβοι. Πήξαμε.

Το ίδιο γιά τους καρεκλοκένταυρους του δημόσιου. Μερικοί λένε ότι πρόκειται για 500.000 άτομα, μερικοί λένε ότι οι άχρηστοι του δημόσιου είναι μόνο 20.000. Ακόμα και 5 άτομα να είναι, χρειάζονται άμεσο ξήλωμα. 
Να μη μιλήσω γιά παπάδες, μεσάζοντες, μεσίτες και λοιπούς αερολόγους που δεν προσφέρουν τίποτα στο εθνικό εισόδημα (ορίζω σαν εθνικό εισόδημα τα τρόφιμα που τρώμε, τα σπίτια και τα ρούχα που χρειαζόμαστε και την ενέργεια που καταναλώνουμε). 

Παρακάτω έχουμε 33.000 δημοσιογράφους και 80.000 στην κατηγορία "ενημέρωση / επικοινωνία". Τόσους έχει και η Αμερική με 40Χ περισσότερο πληθυσμό. Έχουμε περισσότερα καταστήματα κινητής τηλεφωνίας από φούρνους και βενζινάδικα. 
Στην γεωγραφική επικράτεια της Ελλάδας βρίσκονται περισσότερα κινητά παρά κάτοικοι. Έλεος. 
Απλά δεν έχουμε λεφτά γιά να συντηρήσουμε 33000 δημοσιογράφους. Η Γερμανία έχει 47.000 με οχταπλάσιο πληθυσμό. 

Δικηγόροι. Ελλάδα, η χώρα των δικηγόρων (και των εργολάβων). Έχουμε 44.000 δικηγόρους. Αν είμασταν στον μέσο όρο της Ευρώπης θα έπρεπε να έχουμε γύρω στους 20.000. Το μνημόνιο μας φταίει γιά την μετανάστευση των νέων; 

Οικοδομή. Μιά από τις μεγαλύτερες πληγές της ελληνικής οικονομίας. Απασχολεί 270.000 άτομα παράγοντας ουσιαστικά τσιμεντένια ντουβάρια. ΟΚ, χρειαζόμαστε σπίτια γιά να μείνουμε. Αλλά καμμία άλλη δυτική χώρα δεν έχει ποσοστό ιδιοκατοίκησης 80%. 

Μόνο τον Γενάρη του 2012, έναν από τους πιό μαύρους μήνες της οικονομικής κρίσης, οι έλληνες πήραν 2200 οικοδομικές άδειες. Δηλαδή 402.000 τετραγωνικά μέτρα ντουβάρια. Δηλαδή περίπου 1.5 δις ευρώ σε τσιμέντα. 

Δεν μπορώ να δεχτώ ότι από τις 2200 οικοδομικές άδειες πήρε 1000 ο Λάτσης και 1200 ο Βαρδινογιάννης. Αποκλείεται να πειστώ ότι αυτά τα 2200 οικήματα (που μπορεί να είναι και πολυκατοικίες των 10 διαμερισμάτων το καθένα) τα έχτισε αποκλειστικά η ελληνική πλουτοκρατία. Οχι τον Γενάρη του 2012 !!! 
Ο Γενάρης του 2012 ανταποκρίνεται χοντρικά στον μέσο όρο του 2011. Δηλαδή έχουμε 25.000 συνανθρώπους μας που έδωσαν από 150.000 - 1.000.000 ευρώ μέσα στους τελευταίους 12 μήνες γιά να χτίσουν (αγοράσουν και πουλήσουν) ντουβάρια, μπετά. 
Αν δεν είχαμε ήδη το 80% των συμπολιτών μας να μένουν σε δικό τους σπίτι, πόσοι θα ήταν αυτοί άραγε; 
Κρίση; Ποιά κρίση; 

* * * * 
Τι να κάνουμε; Δεν ξέρω (αν και έχω μερικές ιδέες :-) ). 
Το πρώτο είναι ότι πρέπει να αναγνωρίσουμε την αναγκαιότητα της ριζικής αναδιάρθρωσης της κοινωνίας μας. Να μετατοπίσουμε τον κοινωνικό διάλογο από τις (ηλίθιες) αναλύσεις περί εκλογών στην Ρηνανία Βεστφαλία και περί του πως έβηξε η Μέρκελ σε πραγματικά ουσιαστικά θέματα. 
Τι θέλουμε από τους εαυτούς μας; Ποιοί είναι οι στόχοι μας σαν κοινωνία και πως θα τους πετύχουμε; Τι κάνουμε εμείς, όχι τι κάνουν οι άλλοι (έλεος με την μετατόπιση ευθυνών, πάντα προς τους άλλους). 

Και φυσικά να αποδεχτούμε την αναγκαιότητα, ότι κάποιοι θα ξεβολευτούν - άσχετα από το αν "φταίνε" ή όχι. Ο νεαρός που έγινε ο 33.000 + 1 δημοσιογράφος δεν φταίει σε τίποτα. Τι άλλες επαγγελματικές προοπτικές του έδινε η Ελλάδα του 2009; Ούτε ο νοικοκύρης που έχτισε το 2.000.000στο διαμερισματάκι γιά να βάλει την οικογένεια του φταίει σε κάτι. Τι άλλη επιλογή είχε γιά να διασφαλίσει το βιός του; Παρ' όλα αυτά, τόσο ο δημοσιογράφος, όσο και ο οικογενειάρχης (και πάμπολλοι άλλοι) θα πρέπει να αλλάξουν. Όσο γρηγορότερα το καταλάβουν και το εφαρμόσουν, τόσο καλύτερα γιά όλους μας. 

Υ.Γ. Στο επόμενο θα περιγράψω μερικές καταπληκτικές επιχειρηματικές ιδέες, ειδικά βασισμένες στην ελληνική ιδιαιτερότητα.

Απόλυτη πλειοψηφία

Στο πάγιο θέμα μου γύρω από τις αναντιστοιχίες των αριθμών:
Όσο μιά κοινωνία πληρώνει τον μπάτσο και τον δικαστή μιάμιση φορά παραπάνω από τον δάσκαλο,τόσο περισσότερο θα βυθίζεται - χωρίς καμμία ελπίδα να βγει ποτέ από τον σκατόλακκο.
Αυτό ισχύει με ή χωρίς κυβέρνηση οποιουδήποτε χρώματος.

 Ακόμα ψάχνω το νόημα των λόγων του Ποιητή "... όπου θα χορταστούν ο χωροφύλακας και ο στρατοδίκης".

* * * * *
Ανάλυση του εκλογικού αποτελέσματος.
Βλέπω μιά απόλυτη πλειοψηφία της τάξης του 94% - 95% και αναρωτιέμαι γιατί δεν έχουν κάνει ακόμα κυβέρνηση.
Στις τελευταίες εκλογές, τα κόμματα χωρίστηκαν σε μνημονιακά και αντιμνημονιακά. Βρίσκω αυτόν τον χωρισμό άστοχο, άκαιρο και ανόητο.

Τα μνημονιακά κόμματα υπόσχονται ότι μέσω του μνημονίου θα ξαναγυρίσουμε στο Μεγάλο Φαγοπότι της περιόδου 2002 - 2007.
Τα αντιμνημονιακά κόμματα υπόσχονται ότι μέσω της άρνησης του μνημονίου θα ξαναγυρίσουμε στο Μεγάλο Φαγοπότι της περιόδου 2002 - 2007.

Η κατάληξη είναι η ίδια. Το μεγάλο φαγοπότι του 2002-2007. Αυτό θέλει ο έλληνας. Αυτό ψήφισε σε ποσοστό 95% επί των ψηφισάντων. Το αν θα φτάσουμε στο μεγάλο φαγοπότι μέσω του μνημονίου είτε μέσω της άρνησης του μνημονίου, με ευρώ, με δραχμή, μέσα στην Ε.Ε., έξω από την Ε.Ε. όλα είναι αδιάφορα. Το ΜΌΝΟ που ενδιαφέρει τον έλληνα είναι να γυρίσει στο 2004. Αυτό υπόσχονται όλα τα κόμματα που μπήκαν στην βουλή. Όποιος το υποσχέθηκε πιό πειστικά πήρε μεγαλύτερο ποσοστό.
Αυτή είναι η απόλυτη αυτοδυναμία, η συντριπτική πλειοψηφία, ο ελληνικός λαός.

Το 95% του εκλογικού σώματος αρνείται να καταλάβει κάτι αυτονόητο. Ότι όλοι όσοι έχουν σήμερα ηλικία μεγαλύτερη των 2 εβδομάδων, ΔΕΝ πρόκειται να (ξανα)ζήσουν το φαγοπότι του 2002-2007. Και είναι πολύ αμφίβολο αν θα το ζήσουν τα δισέγγονα τους.

Μόνο τα τρία "φιλελεύθερα" κόμματα - προς τιμή τους - δεν υποσχέθηκαν την επιστροφή στο μεγάλο φαγοπότι. Γι' αυτό και πήρε από 1.5% - 2% το καθένα. Ήταν τα μόνα κόμματα που - επίσης προς τιμή τους - δεν κρατησαν αμιγή φιλο- ούτε αντι-μνημονιακή στάση, υιοθετώντας από το μνημόνιο μόνο όσες προτάσεις θεώρησαν σωστές (κατάργηση της αργομισθίας, κατάργηση άχρηστων επιτροπών κλπ. κλπ. ).

Δεν υποστηρίζω τα φιλελεύθερα κόμματα. Ούτε συμφωνώ με την γενικότερη νοοτροπία / πολιτική τους. Άλλωστε τα αιτήματα γιά σκληρή δουλεία, εξυγίανση του δημοσίου, καταπολέμηση της φοροδιαφυγής κ.α. δεν είναι φιλελευθερη αποκλειστικότητα. Ο χοντρός ραφηνάτος είχε εξαγγείλει τα ίδια με την "επανίδρυση του κράτους". Ακόμα πιό πίσω, το "εκσυγχρονιστικό" (my ass) πασοκ είχε πει επίσης τα ίδια.
Σύμφωνοι, οι γαλαζοπράσινοι τα εξήγγειλαν αλλά δεν τα εφάρμοσαν. Αλλά ούτε από τους φιλελεύθερους έχουμε κάποια εγγύηση ότι θα τα εφάρμοζαν.
Σήμερα έτυχε το αίτημα της εξυγίανσης του δημ. τομέα να το βάλουν τα φιλελεύθερα κόμματα. Σε προηγούμενες εκλογές το είχαν βάλει άλλοι. Εκείνο που λέω είναι ότι όσοι σήμερα έταξαν επιστροφή στο 2007 πήραν 95% και όσοι έταξαν εξυγίανση πήραν 2%.
Υποστηρίζω ότι αυτό ακριβώς είναι η καταστροφή μας, εντελώς ανεξάρτητα από το όποιο μνημόνιο.

Μα ναι, φυσικά και είναι λάθος το μνημόνιο. Φυσικά και εξυπηρετεί τις τράπεζες. Φυσικά και είναι καταστροφή γιά τους λαούς. Φυσικά και πρόκειται γιά γενικευμένη, πανευρωπαϊκή κρίση. Φυσικά και υπάρχουν δομικά λάθη στην νομισματική πολιτική και στο ευρώ.
Αν όλα αυτά τα φυσικά τα συζητάμε στο πλαίσιο του να καλυτερέψουμε την Ενωμένη Ευρώπη, τότε τα δέχομαι όλα. Αν όμως τα συζητάμε στο πλαίσιο του πως θα συνεχίσει το 95% των ελλήνων να κλέβει ο ένας τον άλλο όπως μέχρι το 2007, τότε δεν δέχομαι τίποτα.

* * * * *
Στις πρώτες φράσεις αυτού του ποστ ήρθε αυθόρμητα στον νου μου ο στίχος με τον χωροφύλακα και τον στρατοδίκη. Το έργο του Ποιητή γυρνάει συνεχώς στο μυαλό μου, όση ώρα γράφω αυτές τις αράδες. Δεν έχω το βιβλίο μαζί μου, είμαι σε ταξίδι μακρυά από το σπίτι μου, γράφω από μνήμης. Ζητάω προκαταβολικά συγνώμη γιά τυχόν λάθη, παραλείψεις και τα κενά της μνήμης μου.
Είναι συγκλονιστικό, το πόσο καλά πρόβλεψε ο Ποιητής την κατάντια μας, σαράντα χρόνια πριν.

Χρόνους πολλούς μετά την Αμαρτία που την είπανε Αρετή μέσα στις εκκλησίες και την ευλόγησαν. 

Λείψανα παλιών άστρων και γωνιές αραχνιασμένες τ΄ ουρανού σαρώνοντας η καταιγίδα που θα γεννήσει ο νους του ανθρώπου. 

Και των αρχαίων Κυβερνητών τα έργα πληρώνοντας η Χτίσις, θα φρίξει. 

Ταραχή θα πέσει στον Άδη, και το σανίδωμα θα υποχωρήσει από την πίεση τη μεγάλη του ήλιου. 

Που πρώτα θα κρατήσει τις αχτίδες του, σημάδι ότι καιρός να λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση. 

Και μετά θα μιλήσει, να πει: εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις; 

-Βλέπω τα έθνη, άλλοτες αλαζονικά, παραδομένα στη σφήκα και στο ξινόχορτο. 

-Βλέπω τα πελέκια στον αέρα σκίζοντας προτομές Αυτοκρατόρων και Στρατηγών. 

-Βλέπω τους εμπόρους να εισπράττουν σκύβοντας το κέρδος των δικών τους πτωμάτων. 

Χρόνους πολλούς μετά την Αμαρτία που την είπανε Αρετή μέσα στις εκκλησίες και την ευλόγησαν. 

Αλλά πριν, ιδού, θα γίνουν οι ωραίοι που ναρκισσεύτηκαν στις τριόδους Φίλιπποι και Ροβέρτοι. 

Θα φορέσουν ανάποδα το δαχτυλίδι τους, με καρφί θα χτενίσουν το μαλλί τους, με νεκροκεφαλές θα στολίσουν το στήθος τους, για να δελεάσουν τα γύναια. 

Και τα γύναια θα καταπλαγούν και θα στέρξουν. 

Για να έβγει αληθινός ο λόγος, ότι σιμά η μέρα όπου το κάλλος θα παραδοθεί στις μύγες της Αγοράς. 

Και θα αγαναχτήσει το κορμί της πόρνης μην έχοντας άλλο τι να ζηλέψει. 

[...]

Λείψανα παλιών άστρων και γωνιές αραχνιασμένες τ΄ ουρανού σαρώνοντας η καταιγίδα που θα γεννήσει ο νους του ανθρώπου. 

Αλλά πριν, ιδού, θα περάσουν γενεές το αλέτρι τους πάνω στη στέρφα γης. 

Και κρυφά θα μετρήσουν την ανθρώπινη πραμάτεια τους οι Κυβερνήτες, κηρύσσοντας πολέμους. 

Όπου θα χορταστούν ο Χωροφύλακας και ο Στρατοδίκης. 

Αφήνοντας το χρυσάφι στους αφανείς, να εισπράξουν αυτοί τον μισθό της ύβρης και του μαρτυρίου. 

Και μεγάλα πλοία θ΄ ανεβάσουν σημαίες, εμβατήρια θα πάρουν τους δρόμους, οι εξώστες να ράνουν με άνθη τον Νικητή.

Που θα ζει στην οσμή των πτωμάτων. 

 Και του λάκκου σιμά του το στόμα, το σκοτάδι θ΄ ανοίγει στα μέτρα του, κράζοντας: εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις; 

-Βλέπω τους Στρατοδίκες να καίνε σαν κεριά, στο μεγάλο τραπέζι της Αναστάσεως. 

-Βλέπω τους Χωροφυλάκους να προσφέρουν το αίμα τους, θυσία στην καθαρότητα των ουρανών. 

-Βλέπω τη διαρκή επανάσταση φυτών και λουλουδιών.

Και των αρχαίων Κυβερνητών τα έργα πληρώνοντας η Χτίσις, θα φρίξει. 

Ταραχή θα πέσει στον Άδη, και το σανίδωμα θα υποχωρήσει από την πίεση τη μεγάλη του ήλιου. 

Αλλά πριν, ιδού, θα στενάξουν οι νέοι, και το αίμα τους αναίτια θα γεράσει. 

Κουρεμένοι κατάδικοι θα χτυπήσουν την καραβάνα τους πάνω στα κάγκελα. 

Και θα αδειάσουν όλα τα εργοστάσια, και μετά πάλι με την επίταξη θα γεμίσουν, για να βγάλουνε όνειρα συντηρημένα σε κουτιά μυριάδες, και χιλιάδων λογιών εμφιαλωμένη φύση. 

Και θα ΄ρθουνε χρόνια χλωμά και αδύναμα μέσα στη γάζα. 

Και θα ΄χει καθένας τα λίγα γραμμάρια της ευτυχίας. 

 Και θα ΄ναι τα πράγματα μέσα του κιόλας ωραία ερείπια. 

[...]

Και τον πρώτο λόγο του ο στερνός των ανθρώπων θα πει,
να ψηλώσουν τα χόρτα,
η γυναίκα στο πλάι του σαν αχτίδα του ήλιου να βγει.
Και πάλι θα λατρέψει τη γυναίκα 

και θα την πλαγιάσει πάνω στα χόρτα καθώς που ετάχθη.
Γιά να πάρουνε τα όνειρα εκδίκηση, και να σπείρουνε γενεές στους αιώνες των αιώνων!

Κάπου την έχουμε πατήσει κι οι δυό

Πρόλογος.
Ο τίτλος του σημερινού ποστ αποτελεί πάγια αντίληψη μου εδώ και πολύν καιρό. Πιστεύω δλδ ότι σαν ανθρωπότητα έχουμε πάρει εντελώς στραβό δρόμο. Δεν ξέρω (σε πολλά πράγματα) το γιατί. Ούτε διαθέτω λύσεις σε οτιδήποτε. Αλλά βλέπω πολλές αναντιστοιχίες γύρω μου, τις οποίες οι περισσότεροι συνάνθρωποι μου αρνούνται να δουν (κυρίως βαριούνται να δουν, αυτό είναι το πιο αποκαρδιωτικό).
Αναντιστοιχίες λοιπόν, που αποτελούν - στα δικά μου μάτια πάντα - την λύση γιά τα προβλήματα μας.

Αν ήθελα να δώσω φιλοσοφική χροιά στο γραφτό μου, θα ανέφερα τους αρχαίους έλληνες και την Αρμονία τους. Την Αρμονία που είχαν θεοποιήσει, που την δίδασκαν στα σχολεία και που θεωρούσαν σαν ιδανικό του κόσμου.
Αυτό που ονομάζω "αναντιστοιχίες" πιό πάνω είναι η αρχαιοελληνική δυσ-αρμονία, εκφρασμένη με απλά αριθμητικά στοιχεία.
Αναζητώ την εξάλειψη των (αριθμητικών) αναντιστοιχιών, αναζητώντας την Αρμονία στην ζωή μου. Αναζητώ δηλαδή το νόημα της ζωής, και απαιτώ κάτι παραπάνω από το γνωστό 42.
Μετά από τον πρόλογο στο προηγούμενο ποστ, αυτό είναι το πρώτο μιάς σειράς ποστ, που ασχολούμαι με αυτές τις - αριθμητικές πάντα - αναντιστοιχίες.

Γιά να μην το κάνω πολύ βαρύ, θα αναφέρω πρώτη πρώτη μιά γουστόζικη αναντιστοιχία. Είπαν κάποτε: "Αν τα λεφτά που έχουμε ξοδέψει στην εξερεύνηση του γυναικείου κώλου τα είχαμε ρίξει στο διαστημικό μας πρόγραμμα, τώρα θα λειτουργούσαν χαμπουργκεράδικα στο φεγγάρι".
Το να λειτουργούν χαμπουργκεράδικα στο φεγγάρι δεν είναι κάτι επιθυμητό, ούτε κάτι απαραίτητο. Αλλά η παραπάνω φρασούλα δείχνει το πόσο ασχολιόμαστε με βλακείες και το πόσο παραμελούμε την Επιστήμη.

Δεύτερο παράδειγμα. Γνωρίζουμε περισσότερα γιά την αθέατη πλευρά του φεγγαριού παρά γιά τους ωκεανούς της Γης.
Μπορεί κάποιος να σηκώσει αδιάφορα τους ώμους με αυτήν την αναντιστοιχία. Εδώ έχουμε κρίσεις και άνεργους, εκλογές. Την θεωρώ όμως πιό σημαντική από την κρίση και (πολύ) πιό σημαντική από τις εκλογές. Δεν έχουμε καταλάβει ότι ολόκληρη η ζωή μας οφείλεται στους ωκεανούς. Ότι αν τους καταστρέψουμε, απλά θα πεθάνουμε.
Τι να πω γιά τις εκλογές; Όταν διαβάζω προγράμματα κομμάτων γιά "ενίσχυση της αλιείας" (που νεοελληνικά μεταφράζεται σε προεκλογικές παροχές και ασυδοσία στους ψαράδες) αναρωτιέμαι αν αυτοί οι άνθρωποι έχουν ΔΕΙ έστω και μιά φορά το Αιγαίο.
Δηλαδή γιά να τα κονομήσουν μερικά λαμόγια, είμαστε έτοιμοι να καταστρέψουμε (κι άλλο) αυτό που μας κρατάει στην ζωή, αυτό που μας είναι τόσο απαραίτητο όσο το οξυγόνο.
Η φρασούλα γιά την αθέατη πλευρά του φεγγαριού δεν είναι τόσο αθώα όσο φαίνεται στην αρχή. Αν πράγματι ξέραμε γιά το Αιγαίο όσα ξέρουμε γιά το φεγγάρι, θα το παραδίναμε στους ψαράδες για "εκμετάλλευση";

Παρενθεσούλα: αν βγει κανένας κακομοίρης και προτείνει ιδιωτικοποίηση π.χ. της ΔΕΗ, θα βγουν οι αριστεροί (του κώλου) και θα τον σφάξουν. Το επιχείρημα που τσιρίζουν είναι ότι ένα δημόσιο αγαθό όπως η ενέργεια δεν μπορεί να αφήνεται σε χέρια ιδιωτών, που έχουν σαν σκοπό το κέρδος.
Όταν όμως το Αιγαίο παραδίνεται στους ψαράδες και τα δάση παραδίνονται στους κυνηγούς, οι αριστεροί (του κώλου) κάνουν την ιδιωτικοποίση γαργάρα.

Τελευταίο παράδειγμα (γιά σήμερα). Το σχέδιο Μάρσαλ. Ο Μάρσαλ πρότεινε στην Αμερική - σαν νικήτρια του πολέμου - να δώσει 13.5 δις δολλάρια σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες προκειμένου να επωφεληθούν τα αμερικάνικα συμφέροντα.
Τα τοτινά 13.5 δις του Μαρσαλ μεταφράζονται σε 75 δις ευρώ σε σημερινές τιμές. Το μεγαλύτερο μέρος τους πήγε στην Γερμανία. Αυτά τα 13.5 δις δολλάρια (είτε τα σημερινά 75 δις ευρώ) αποτελούσαν το 2% του ευρωπαικού ΑΕΠ.

Μιά ήπειρος που κείτεται σε ερείπια. Βομβαρδισμένη, σφαγμένη, αιματοκυλισμένη. Ιδίως η Γερμανία. Δεν είχαν δρόμους, δεν είχαν σχολεία, δεν είχαν ηλεκτρικό. Οι πόλεις τους ήταν γεμάτες από πέτρες, γιά να πάνε στην δουλειά τους έπρεπε πρώτα να παραμερίσουν τα κοτρώνια από το οδόστρωμα.
Το κυριώτερο: δεν είχαν ανθρώπους. Οι άντρες ήταν είτε νεκροί είτε ανάπηροι (εξαρτημένοι από βοήθεια άλλων). Την ανόρθωση της Γερμανίας δεν την έκαναν οι γερμανοί, την έκαναν οι γερμανίδες!
Γιά κάθε 100 ευρώ λοιπόν που παρήγαγαν αυτοί οι άνθρωποι, το σχέδιο Μάρσαλ τους χάριζε άλλα 2.
Όλα αυτά έγιναν επί 4 χρόνια (1948 - 1952). Μετά από τα τέσσερα χρόνια είχαμε το επονομαζόμενο γερμανικό θαύμα. Μιά χώρα κραταιά και ευημερούσα, με μηδενική ανεργία και με ένα από τα ψηλότερα βιοτικά επίπεδα της εποχής. Με τα 100 ευρώ που έβγαζαν μόνοι τους, συν 2 ευρώ δωράκι από τον κο Μάρσαλ, επί 4 χρόνια.

Οι συγκρίσεις είναι γιά να αυτοκτονείς από απελπισία. Η Ελλάδα εκταμίευσε (εκταμιεύω = φρέσκο, ζεστό χρήμα στην τσέπη) 90δις ευρώ μόνο από το μνημόνιο Ι. Εκταμίευσε άλλα 30 δις από τις ματσαράγγες του μνημόνιου ΙΙ (κουρέματα κ.α.).

Δηλαδή με τα 75 (σε σημερινές τιμές) δις του Μάρσαλ πήραμε μιά Ευρώπη κατεστραμμένη από τον πόλεμο και μέσα σε 4 χρόνια φτιάξαμε μιά ευημερούσα ήπειρο. Με τα 120 δις των μνημονίων πήραμε μια κουτσουλιά στον χάρτη που ευημερούσε ήδη (κινητά, μπέμπες, μεζονέτες, Μύκονος, τζιπούρες και αστακομακαρονάδες) και μέσα σε 2 χρόνια την βουλιάξαμε στα σκατά.

Ο Μάρσαλ δώρισε 2 ευρώ γιά κάθε 100 που παρήγαγε ο γερμανός. Τα μνημόνια δωρίζουν 177 ευρω ( ! ) για κάθε 100 που παράγει ο έλληνας.

Είμαι ο μόνος που βλέπει μιά τερατώδη αναντιστοιχία εδώ;

Εξηγήσεις υπάρχουν κάμποσες. Αλλά πριν εξηγήσουμε τι φταίει, πρέπει να συνηδητοποιήσουμε τι ακριβώς γίνεται. Πρέπει να κάνουμε μερικές συγκρίσεις και να δούμε μερικά απλά νουμεράκια.

Προλαβαίνω εδώ μία (δημοφιλή) εξήγηση. Πολλοί αριστεροσυνωμοσιολόγοι προτάσσουν σαν εξήγηση ότι τα λεφτά των μνημονίων δεν τα πήραμε εμείς αλλά οι ευρωπαϊκές τράπεζες.
Ακόμα και αν ισχύει αυτό, η τερατώδης αναντιστοιχία παραμένει - αυτή με ενδιαφέρει. Με 75 δις έσωσε ο Μάρσαλ μιά ερειπωμένη Ευρώπη και εμείς με 900 δις (τόσα έχει τυπώσει η ΕΚΤ) δεν μπορούμε να σώσουμε πέντε ευημερούσες κωλοτράπεζες;

Οι αριστεροσυνωμοσιολόγοι ενδιαφέρονται κυρίως να μετακινήσουν ευθύνες. Ότι αθωώνει τους έλληνες είναι καλό, ότι καταδικάζει τους κακούς ξένους είναι καλύτερο.
Εγώ δεν ενδιαφέρομαι να κατηγορήσω κανέναν ούτε να αθωώσω κανέναν. Επισημαίνω μιά αντίφαση. 75 δις σε μιά ήπειρο από την μία, 900 δις σε πέντε τράπεζες από την άλλη. Και με τέτοια διαφορά στο αποτέλεσμα. Πως γίνεται αυτό;

Οι αριστεροσυνωμοσιολογικές θεωρίες περί των ευρωπαίων που μας τα πήραν δεν μου αρέσουν και γιά έναν άλλο λόγο. Γεγονός είναι, ότι η χώρα μας είναι χρεωμένη γιά 300 δις. Προτιμώ να πιστεύω, ότι αυτά τα 300 δις τα έφαγε ο ελληνικός λαός, τα έβαλε στην τσέπη του. Δίκαια, άδικα δεν με νοιάζει, αρκεί που πιστεύω ότι τα πήραμε. Γιατί αν είμαστε χρεωμένοι με 300 δις ΧΩΡ'ΙΣ να τα έχουμε πάρει, τότε θα πρέπει να μας δώσουν το τιμητικό μετάλλιο του πιό μαλάκα λαού της Ιστορίας.

Πρόλογος

Επειδή ψιλο-βαρέθηκα να μιλάω γιά την Ελλάδα, ξεκινάω από σήμερα ένα άλλο τροπάρι. Όπως έλεγαν και οι παλιοί καλοί Monty Pythons "and now something completely different".

Δεν έχω αυτήν την στιγμή τον χρόνο να γράψω πολλά, γι' αυτό και ετούτο το ποστάκι θα είναι μικρό - κάτι σπάνιο γιά τα δικά μου δεδομένα ;-)

Τα επόμενα ποστ σκοπεύω να είναι τεράστια σεντόνια πάνω σε ένα θέμα που με απασχολεί εδώ και πολλά, πολλά χρόνια. Πρόκειται γιά το νόημα της ζωής φυσικά. Ναι, ξέρω. Η απάντηση είναι 42 ;-)
Αλλά χρειάζομαι την σειρά των ποστ-σεντονιών γιά να δείξω το πως φτάνουμε σ' αυτήν την απάντηση.

Ο πρόλογος σ' αυτήν την σειρά των ποστ είναι ένα απόφθεγμα του νομπελίστα βραζιλιάνου γιατρού Drauzio Varella.

"Στην σημερινή εποχή, τα χρήματα που ξοδεύονται γιά την αντρική στύση και τα σιλικονάτα βυζιά είναι πέντε φορές περισσότερα από τα χρήματα που ξοδεύονται γιά την καταπολέμηση του Alzheimer.

Από αυτό το γεγονός βγάζουμε το συμπέρασμα, ότι σε λίγα χρόνια οι κοινωνία μας θα αποτελείται από γριές με μεγάλα στητά βυζιά και γέρους με διαρκώς σηκωμένο πουλί.

Αλλά κανένας από αυτούς δεν θα μπορεί να θυμηθεί, σε τι χρησιμεύουν."

Υπέρβαση

Το πολυαγαπημένο μας μνημόνιο κλείνει οσονούπω τα 2 του χρονάκια. Αυτό με έκανε να αναρωτηθώ γιά τις αλλαγές που έφερε. Οχι τις επιφανειακές, αλλά τις βαθιές κοινωνικές αλλαγές. Ίσως είμαι απλοϊκός τεχνοκράτης, αλλά σκέφτομαι ότι κάτι τόσο δραστικό (με όλα τα συμπαρομαρτούντα, χρέη, περικοπές κλπ) πρέπει να φέρνει και βαθιές, δραστικές αλλαγές.
Διαπιστώνω - με μεγάλη απορία - ότι το μνημόνιο δεν άλλαξε σε τίποτα την κοινωνία μας. Όπου και να γυρίσω, βλέπω τις ίδιες δομές, τις ίδιες συνήθειες, τις ίδιες πρακτικές.

Ξεκαθάρισμα πρώτο. Δεν με ενδιαφέρει σ' αυτό το σημείωμα αν το μνημόνιο είναι καλό ή κακό. Το μνημόνιο είναι ένα κόλπο των γερμανών γιά να ωφελήσουν τις τράπεζες τους. Δεδομένο αυτό. Εξ' άλλου εδω δηλώνουν αντιμνημονιακοί έως και αυτοί που το ψήφισαν - γιατί να το υπερασπιστώ εγώ;
Δεν με νιάζει λοιπόν να κατακεραυνώσω το μνημόνιο. Απορώ μάλιστα με όσους γράφουν τεράστιους φιλιππικούς, παραβιάζοντας ανοιχτές πόρτες. Εκείνο που λέω είναι ότι κάτι τόσο δραστικό (στην δραστικότητα συμφωνούν υπερασπιστές και κατήγοροι) όπως το μνημόνιο θα έπρεπε να επιφέρει και μεγάλες αλλαγές. Που είναι αυτές;

Ξεκαθάρισμα δεύτερο. Προφανέστατα και βλέπω την ανεργία, τις απολύσεις, την ύφεση, το πετσόκομμα μισθών και συντάξεων κ.α.. Λυπάμαι πολύ μάλιστα βλέποντας τόσους ανθρώπους να υποφέρουν. Αλλά η φτωχοποίηση εκείνων των στρωμάτων της κοινωνίας που δεν μπορούν να αμυνθούν σε τι συνιστά αλλαγή; Από όσο θυμάμαι το εαυτό μου και από όσα έχω ακούσει από τον πατέρα μου, πάντοτε στις κρίσεις της οικονομίας την πλήρωναν οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι.
Η ελληνική κοινωνία έχει σαν πάγια και διαχρονική τακτική να αντιμετωπίζει τις κρίσεις της φτωχοποιώντας τους πιό αδύναμους. Οι πιό καταφερτζήδες, οι ελισσόμενοι και οι διαπλεκόμενοι πάντα την γλύτωναν.
Ποιά είναι λοιπόν η αλλαγή που (θα έπρεπε να) φέρνει το μνημόνιο;

Θεωρητικό πείραμα. Έστω ότι μιά καλή νεράιδα μας χαρίζει όλα τα χρέη. Έστω ότι μας εξασφαλίζει και για το μέλλον - ώστε να μην ξαναχρειαστεί να δανειστούμε. Τι είναι αυτό που θα γίνει πρώτο - πρώτο;
Μα, διορισμοί στο δημόσιο φυσικά. Όλοι όσοι καταριούνται το μνημόνιο, όλοι όσοι υπόσχονται την "βελτίωση" του, οι αγανακτισμένοι, οι δεν-πληρώνω, οι συνδικαλιστές, οι απολυμένοι, με μιά λέξη ΟΛΟΙ επιθυμούν διακαώς την επιστροφή στο 2004.
Είναι αλλαγή αυτό; Υπάρχει κάποιος που (αν διέθετε τα λεφτά) ΔΕΝ θα ήθελε να γυρίσει στο 2004;
Ποιά είναι η αλλαγή που συντελέστηκε στην κοινωνία μας εξ αιτίας του μνημόνιου, όταν όλοι θέλουν να γυρίσουν στις συνθήκες του 2004, που δημιούργησαν το μνημόνιο; Αλλαγή ψάχνω και αλλαγή δεν βρίσκω.

Ακόμα ένα παραδειγματάκι. Οι ταξιτζήδες. Κρίνοντας από τον ντόρο που γίνεται, πρόκειται γιά τεράστιο θέμα. Εδώ και 10 χρόνια (τα 2 τελευταία με ισχυρές πιέσεις της τρόικας) προσπαθούν να απελευθερώσουν το επάγγελμα. Υπουργοί καθαιρούνται μόνο και μόνο επειδή απέτυχαν με τους ταξιτζήδες. Διαδηλώσεις, ξυλοδαρμοί, σπασίματα, απεργίες, πρωτοσέλιδα στις εφημερίδες. Γιατί γίνονται όλα αυτά;

Αντικειμενικά, οι ταξιτζήδες θα έπρεπε να είναι ένα μη-θέμα, ανύπαρκτο. Επίσημα, (επίσημα τονίζω) τίποτα δεν θα αλλάξει με την απελευθέρωση του επαγγέλματος. Οι καταναλωτές θα πληρώνουν το ίδιο κόμιστρο - και θα έχουν την ίδια άθλια εξυπηρέτηση - τόσο με ανοιχτό όσο και με κλειστό το επάγγελμα του ταξιτζή. Οι εργαζόμενοι επίσης δεν θα αλλάξουν. Όσοι δουλεόυν ταξιτζήδες σήμερα, οι ίδιοι θα δουλεύουν και αύριο. Ούτε γιά το κράτος θα αλλάξει τίποτα. Οκ, υπάρχει ένα θεματάκι με την φοροδιαφυγή, αλλά γιατί θα αλλάξει η φοροδιαφυγή αν ανοίξει το επάγγελμα;
Υπάρχει τέλος μιά πιθανότητα από τον χώρο της επιστημονικής φαντασίας, ότι αν ανοίξει το επάγγελμα του ταξιτζή θα έρθουν ξένες εταιρείες. Αυτό είναι αφελές, εδώ οι εταιρείες κλείνουν και φεύγουν, ποιός θα θελήσει να έρθει;

Αφού λοιπόν ούτε το κράτος θα διαπιστώσει κάποια αλλαγή, ούτε οι καταναλωτές ούτε οι εραγαζόμενοι στον τομέα, γιατί γίνεται αυτό το τζέρτζελο; Γιατί ανεβοκατεβαίνουν υπουργοί εξ αιτίας των ταξιτζήδων;
Η απάντηση βρίσκεται στο ανεπίσημο σκέλος του θέματος. Όλοι οι σημερινοί ταξιτζήδες έχουν σκάσει κάτι ανάμεσα σε 80.000 και 450.000 ευρώ ΜΑΥΡΟ χρήμα (που σημαίνει ΜΕΤΡΗΤΑ και ΣΚΑΣΤΆ. Οι τράπεζες δεν σε δανείζουν γιά μαύρο χρήμα, τουλάχιστον όχι επίσημα). Αυτά τα χιλιάρικα θα εξαφανιστούν, αν ανοίξει το επάγγελμα και ο καθένας μπορεί να βγάλει άδεια με 1000 - 1500 ευρώ.

Εχουμε και λέμε. 45.000 άδειες ταξί επί 200.000 ευρώ μέσο όρο μας κάνει μόοοοοοοοοολις εννέα δισεκατομμυριάκια. Γιά σύγκριση: το έλειμμα της Ελλάδας είναι 18 δις χωρις τους τόκους και 25-26 με τους τόκους.
Το ξαναλέω ακόμα μιά φορά γιά να το εμπεδώσουν όλοι οι άνεργοι, όλοι εκείνοι που έχασαν το εισόδημα τους λόγω του επάρατου μνημόνιου: Με τα ΜΑΥΡΑ λεφτά των ταξιτζήδων μπορούμε να ξοφλήσουμε το μισό ελληνικό έλειμμα. Το άλλο μισό μπορούμε να το ξοφλήσουμε με τα μαύρα λεφτά των εργολάβων.
Με τα μαύρα λεφτά των δικηγόρων, των γιατρών, των μεγαλοαγροτών, των υδραυλικών και των (πάσης φύσεως) μεσαζόντων, μπορούμε ανετότατα όχι μόνο να ξεπληρώσουμε τα χρέη μας, αλλά να φορέσουμε κι ένα μνημόνιο στους γερμανούς γιά να μάθουν να φέρονται.

Γράφω έδω κάτι νέο και συνταρακτικό; Ξεσκεπάζει αυτό το ποστάκι κάποια φοβερή και άγνωστη συνωμοσία; Οχι φυσικά. Αυτά που λέω τα ξέρουν μέχρι και οι πέτρες, δεκαετίες τώρα.
Οι φράσεις μου δείχνουν απλά, το πόσο ΔΕΝ άλλαξε η κοινωνία μας με το μνημόνιο. Αυτό είναι το θέμα μου.

Όταν έρχεται μιά ξένη δύναμη και σου επιβάλλει το μνημόνιο γιά δικό της συμφέρον, έχεις δύο επιλογές. Είτε αλλάζεις σαν κοινωνία, αντιδρώντας στην βιαιότητα που επιβάλλει το μνημόνιο. Είτε διατηρείς τα πάντα ως έχουν, αναθέτοντας τα βάρη του μνημόνιου στους πιό αδύναμους, σε όσους δεν έχουν την "καπατσοσύνη" να αμυνθούν. Η ελληνική κοινωνία επέλεξε σαφώς τον δεύτερο δρόμο.

Οταν σαν κοινωνία υπερασπίζεσαι με λύσσα τα (γνωστότατα) μαύρα λεφτά των ταξιτζήδων, εργολάβων και λοιπών μεσαζόντων, γιατί μετά σου φταίει το μνημόνιο και η Μέρκελ;

* * * *
Είδηση της 27.03.2012 !!!! (όχι, δεν κάνω λάθος στην ημερομηνία). Έρανο θα κάνουν τουλάχιστον 100.000 οπαδοί του παναθηναϊκου γιά να βοηθήσουν την ομάδα τους. Γιά κάθε ηρωϊκό συνταξιούχο που αυτοκτονεί με θεαματικό τρόπο στο Σύνταγμα υπάρχουν 100.000 νεαντερντάλ που πληρώνουν γιά την ομάδα τους. Δηλαδή πληρώνουν μιά φούχτα εκατομμυριούχων μαυρολεφτάδων, που διαγκωνίζονται στο ποιός θα βγάλει ακόμα περισσότερο μάυρο χρήμα από το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ.

Αλλαγές που έφερε το μνημόνιο; Όχι, εγώ τουλάχιστον δεν βλέπω καμμία. Απολύτως καμμία.

* * * *
Όλοι μιλάνε γιά εκλογές αυτές τις μέρες. Είναι γελοίο, ακόμα οι μαριονέτες δεν ξέρουν αν και πότε θα τις προκυρήξουν. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πολλά κόμματα. Αν πιστέψω τις δημοσκοπήσεις, το 30% του εκλογικού σώματος πιστεύει ότι τα δύο κόμματα που μας κυβερνούν μέχρι τώρα, πρέπει να συνεχίσουν.
Κοινωνικές αλλαγές εξ' αιτίας του μνημόνιου; Ποιές ακριβως; Με το 30% να ψηφίζει την διατήρηση της υπάρχουσας κατάστασης; Δηλαδή πόσο ακόμα πρέπει να ξεσκιστεί η χώρα γιά να αποφασίσουμε ότι κάτι πρέπει να αλλάξει;

Παρενθεσούλα. Εδώ πολλοί θα αναμασήσουν ένα κλισεδάκι, ότι δήθεν ο ελληνικός λαός έχει μνήμη χρυσόψαρου κ.α. Διαφωνώ. Ο ελληνικός λαός έχει καταπληκτική και ζωντανότατη ιστορική μνήμη. Ο ελληνικός λαός δεν έχει ξεχάσει ούτε το Πολυτεχνείο (40 χρόνια πριν) ούτε τις εξορίες των αριστερών, ούτε την Αντίσταση στους ναζί.
Αν λοιπόν το 30% - 35% του ελληνικού εκλογικού σώματος ψηφίζει νδσοκ, αυτό ΔΕΝ οφείλεται σε κάποια δήθεν μνήμη χρυσόψαρου. Οφείλεται σε ΣΥΝΕΙΔΗΤΉ επιλογή, σε πολιτική βούληση ενός τεράστιου κομματιού της ελληνικής κοινωνίας, στο να μην αλλάξει τίποτα.
Ο λαός βλέπει ότι τον Μαρτη του 2012 (έλεος ρε κερατάδες) γίνονται προσλήψεις ημετέρων από το παράθυρο. Τσακώνονται μάλιστα στην βουλή, αν τις προσλήψεις τις έκανε το πασοκ ή η νδ.
Ο λαός σκέφτεται πολύ λογικά ότι αν γίνονται 200 προσλήψεις τον Μάρτη του 2012 με την κρίση, θα γίνουν 200.000 προσλήψεις μετά την κρίση (η οποία αναμένεται μεθάυριο στις 14:35 μ.μ. ). Και φυσικότατα ψηφίζει εκείνους που μπορούν αποδεδειγμένα να κάνουν αυτές τις προσλήψεις.

Αλλαγές που έφερε το μνημόνιο στην ελληνική κοινωνία; Που; Ποιές; Ποιός ήρθε;

Αλλά και τα άλλα κόμματα ποιές κοινωνικές ομάδες αντιπροσωπεύουν; Αν το μνημόνιο είχε φέρει έστω και την παραμικρή κοινωνική αλλαγή, αυτή η αλλαγή θα είχε εκφραστεί σε κάποιον πολιτικό χώρο. Ποιός είναι αυτός;
Τα παλιά κόμματα (κκε, συριζα κλπ) δεν δημιουργήθηκαν από το μνημόνιο, άρα δεν αποτελούν αλλαγή. Τα καινούργια υπάρχουν μόνο και μόνο εξ' αιτίας μιάς αντιμνημονιακής ρητορείας. Ακόμα και αν η αντιμνημονιακή ρητορεία ήταν σωστή (που εν πολλοίς δεν είναι), ποιές νέες κοινωνικές ομάδες εκφράζουν τα καινούργια κόμματα; Τους δενπληρώνω;

* * * *
Όλοι οι μπόμπιρες που γεννήθηκαν στην Ελλάδα από το 1960 και μετά είχαν σαν πρώτη τους λεξούλα το "μαμά", σαν δεύτερη λεξούλα το "μπαμπά" και σαν τρίτη λεξούλα το ρουσφέτι, το λάδωμα, το φακελάκι και την γραφειοκρατία.

Θέλω να πω, ότι δεν χρειάζεται καμμιά μεγάλη σοφία γιά να καταλάβεις το τι φταίει γιά τα χάλια της Ελλάδας. Όλοι ανεξαιρέτως ξέρουν τις αιτίες εδώ και χρόνια. Ανύπαρκτη δικαιοσύνη, διεφθαρμένο και υπερδιογκωμένο δημόσιο, γραφειοκρατία, ασυδοσία, κλπ. κλπ. κλπ. όλα αυτά δεν είναι καινούργιες διαπιστώσεις. Δεν περιμέναμε το μνημόνιο γιά να καταλάβουμε ότι έχουμε γραφειοκρατία και διαφθορά στην Ελλάδα.

Μιά λογική αντίδραση θα ήταν να πάρουμε το μνημόνιο σαν αφορμή γιά να αλλάξουμε αυτά που δεν μας αρέσουν στην κοινωνία μας. Οκ, το μνημόνιο εξυπηρετεί τα συμφέροντα των τραπεζιτών. Άσχετα από αυτό, το μνημόνιο θα μπορούσε να γίνει το έναυσμα γιά κοινωνικές αλλαγές που εμείς οι ίδιοι θεωρούμε ( ; ) σαν αναγκαίες εδώ και δεκαετίες.

Το μνημόνιο μας δίνει ένα καλό πάτημα ώστε να φτιάξουμε Δικαιοσύνη, δίκαιη φορολόγηση κ.α.
Αλλά καταπως φαίνεται, σαν κοινωνία προτιμάμε να ζούμε με τα μαύρα λεφτά των ταξιτζήδων, των εργολάβων, των εστιατόρων, των μεσαζόντων και των ιδιοκτητών αθλητικών ομάδων. Ε, αν εμείς θέλουμε να ζούμε όπως ζούσαμε μέχρι σήμερα, δεν μας φταίει το μνημόνιο. Ούτε οι κακοί ξένοι που μας το επιβάλλουν.

Μαγκιά μας να θέλουμε να μην αλλάξει τίποτα στην ρεμούλα και την ασυδοσία.
Μαγκιά τους να μας φοράνε το αγγούρι.

Να δούμε ποιός θα αποδειχτεί ο πιό μάγκας στο τέλος.

* * * *
Υ.Γ. Επειδή πολύ συχνά (και εντελώς άδικα) μου κολλάνε την ταμπέλα του μισέλληνα, εκείνου που θέλει να κατηγορήσει την χώρα και τους ανθρώπους της, διευκρινίζω γιά άλλη μιά φορά:
Σ' αυτό το ποστ δεν εξετάζω αν οι έλληνες είναι καλοί οι κακοί άνθρωποι. Ούτε αν είναι έξυπνοι ή χαζοί.
Εξετάζω αν το μνημόνιο (κάτι που όλοι ομολογούν ότι είναι δραστική επέμβαση γιά την χώρα) έφερε αλλαγές στην κοινωνία. Διαπιστώνω ότι δεν έφερε.

Αλλαγή ΔΕΝ είναι να καταναλώνω 100 προ μνημονίου και 30 μετά το μνημόνιο.

Αλλαγή είναι να ξέρω ότι μερικές κοινωνικές / επαγγελματικές ομάδες βγάζουν μαύρα λεφτά και να τους εμποδίζω.
Αλλαγή είναι να ξέρω ότι έχω χάλια δημόσια διοίκηση, δικαιοσύνη, παιδεία, υγεία, κυκλοφοριακό, φορολογικό κ.α. και να τα διορθώνω. Εκ βάθρων αν χρειαστεί.

Αλλαγή είναι να επωμίζονται τα βάρη της κρίσης οι πιό δυνατοί, όχι οι πιό αδύναμοι. Στην ελληνική κοινωνία πάντα την πλήρωναν οι πιό αδύναμοι. Τα (αδέσποτα) ζώα, οι μετανάστες, οι ηλικιωμένοι και οι ανάπηροι. Αν κάποτε υπάρξει στην Ελλάδα ένα σοβαρό ζωοφιλικό κίνημα, στοιχειώδης σεβασμός στα δικαιώματα των Αδύναμων, τότε ίσως καταφέρουμε να καταπολεμήσουμε τα αίτια που μας έφεραν εδώ.

Το λαμόγιο που τρώει τα λεφτά του δημοσίου θεωρεί τον εαυτό του ισχυρό και όλους τους υπόλοιπους αδύναμους. Ο γιατρός που ζητάει φακελάκι είναι ο ισχυρός και ο ασθενής είναι ο αδύναμος. Ο φασίστας που κυνηγάει μαυριδερούς θεωρείται ισχυρός. Το κωλοπαίδι, ο λοβοτομημένος ελληνάρας, το φασιστόμουτρo, το καθίκι που παρκάρει την κωλομηχανή του πάνω στο πεζοδρόμιο (αναγκάζοντας ηλικιωμένους και ανάπηρους να κατέβουν στην άσφαλτο είτε να κλειστούν σπίτι τους) θεωρείται ισχυρός. Το ανεγκέφαλο τέρας που βασανίζει και δολοφονεί ζώα θεωρείται ισχυρός.

Ε, αν η ελληνική κοινωνία μάθει κάποτε να τιμωρεί τους "ισχυρούς" και να προστατεύει τους αδύναμους, αν κάνει αυτήν την Υπέρβαση, τότε θα λυθούν και όλα τα προβλήματα που πηγάζουν από το μνημόνιο, και ότι άλλο μας έφερε ως εδώ.

Εξηγήσεις;

Κρίνοντας από τα εκλογικά αποτελέσματα των 40 τελευταίων χρόνων στην Ελλάδα, πιστεύω ότι αν δεν είχε έρθει η κρίση, δεν θα μπορούσαμε ποτέ να απαλλαγούμε από τον δικομματισμό. Ίσως θα πρέπει να στείλουμε - μέσα στα τόσα βρισίδια - και ένα ευχαριστώ στην Μέρκελ γιά το ότι έλιωσε και εξανάγκασε σε αποχώρηση το βαθιά σάπιο πολιτικό μας σύστημα. Εμείς δεν θα το είχαμε κάνει ποτέ.

Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. Πριν την κρίση αντιπροσωπεύαμε μόλις το 2.9% της Ευρωζώνης (σήμερα, ακόμα λιγότερο). Όλα μας τα χρέη μαζεμένα, όλα μας τα ελείμματα, όλοι οι μισθοί, όλες οι συντάξεις θα μπορούσαν να πληρωθούν στο ακέραιο από τη Ε.Ε. χωρίς να ιδρώσει το αυτάκι της. Μόνη της η Δυτ. Γερμανία πλήρωσε 2 τρις ( !! ) σκαστά στο διάστημα 1992 - 2008 γιά να αναστηλώσει την Αν. Γερμανία. Σε σύγκριση, το ελληνικό χρέος προ κρίσης ήταν μόλις το 1/8 του ποσού αυτού. Θα μπορούσαν να μας αγοράσουν σούμπιτους 8 φορές χωρίς να καταλάβουν Χριστό.

Γιά τον οποιονδήποτε γερμανό - είτε απλό πολίτη είτε κυβέρνηση - θα ήταν προτιμότερο εν έτει 2008 να μας χώσει 500 δις και να τελειώνει μαζί μας - παρά να ρισκάρει την ίδια την ύπαρξη του ευρώ, της Ε.Ε., των τραπεζών του και όλα αυτά τα φαντασμαγορικά που έχουν γίνει τα τελευταία 3 χρόνια.
Γιατί λοιπόν δεν το έκανε αυτό η Ε.Ε.; Δεν το έκανε γιατί απλά ήξερε ότι όσα δις και να ρίξει στην Ελλάδα, θα "χαθούν" στο σάπιο πολιτικό σύστημα. Χωρίς καμμία ελπίδα ότι κάτι, κάποτε θα αλλάξει. Κανένας (λογικός) ευρωπαίος δεν έχει τίποτα εναντίον των ελλήνων. Κανένας δεν θα είχε αντίρρηση να μας υποστηρίξει, τουλάχιστον πίσω στα 2008-2009. Αλλά οι ευρωπαίοι δεν είναι ηλίθιοι. Ήξεραν και ξέρουν ποιοί μας κυβερνάνε. Ξέρουν ότι αν μας δώσουν λέφτα, όσα και να μας δώσουν ΔΕΝ θα πάνε στον ελληνικό λαό. Θα πάνε στην Ελβετία, στους παχυλούς λογαριασμούς εκείνων που μας έφεραν εδώ.

Δεν μπορεί η Μέρκελ να κατέβει αυτοπροσώπως στο Σύνταγμα και να μοιράζει χιλιάρικα στους συνταξιούχους. Είναι υποχρεωμένη βάσει των δημοκρατικών θεσμών να συνδιαλέγεται με τα λαμόγια που εμείς εκλέξαμε γιά κυβερνήτες της Ελλάδας. Εδώ και 3 χρόνια προσπαθεί να τους παρακάμψει και δεν μπορεί.
Μιά πρόταση έκανε πριν 5 μέρες να έρθει ένας γερμανός επίτροπος που θα ελέγχει το σεντούκι. Αυτή η πρόταση θάφτηκε κάτω από υστερίες περί εθνικής ανεξαρτησίας και φωτοσοπιές της Μέρκελ με αγκυλωτούς σταυρούς. Ε, αφού δεν θέλουμε να ελέγχει τα οικονομικά μας ένας γερμανός επίτροπος, ας τα ελέγχουν ο γαπ και ο μπενυ. Όπως μας έχουν αποδείξει τα τελευταία 30 χρόνια, αυτοί ξέρουν να διαχειρίζονται άριστα τον πλούτο της Ελλάδας.

Καμμία πρεμούρα δεν έχει η ευρωπαική ελίτ να κατεβάσει τους ελληνικούς μισθούς. Αν ήθελε κινέζικους μισθούς, υπάρχουν 800 εκατομμύρια κινέζοι. Δεν περίμενε από μας. Τίποτα δεν θέλουν από την Ελλάδα. Το μόνο που ζητάνε είναι να μπει ένας πάτος στο βαρέλι, να μην καταλήγουν τα λεφτά τους στα θησαυροφυλάκια της Ελβετίας. Ο μόνος τρόπος γιά να γίνει αυτό είναι να αποχωρήσει το σάπιο πολιτικό μας σύστημα. Δηλαδή γύρω στα 10.000 άτομα, όλοι οι πολιτικοί και όλοι οι διαπλεκόμενοι. Οι μειώσεις μισθών και συντάξεων είναι το μέσον που χρησιμοποιεί η Ε.Ε. γιά να μας αναγκάσει να ξωπετάξουμε τους ανίκανους. Η ίδια η Ε.Ε. δεν μπορεί να τους καθαιρέσει.

Ορίστε τι λέει ο πρώην βέλγος πρωθυπουργός Guy Verhofstadt. Πόσο πιό ξεκάθαρα να μας τα πουν οι άνθρωποι ότι έχουμε διεφθαρμένους να μας κυβερνάνε; Η Ευρώπη - λέει ο Verhofstadt - ζήτησε διαρθρωτικές αλλαγές, καινούργιες δομές κλπ. Αλλά το μόνο που δέχτηκαν να συζητήσουν οι δικοί μας ήταν μειώσεις μισθών. Ε, αφού οι μειώσεις μισθών ήταν το μόνο θέμα προς συζήτηση, ζήτησαν οι ευρωπαίοι περικοπές μισθών 80%.
Θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος, ότι ο Verhofstadt ψεύδεται. Ελάχιστοι ήταν παρόντες στις διαπραγματεύσεις και ξέρουν πραγματικά τι ειπώθηκε. Αλλά ανάμεσα στις εκδοχές του να ψεύδεται ο γαπ είτε να ψεύδεται ο Verhofstadt, θεωρώ την πρώτη εκδοχή σαν 280 δισεκατομμύρια φορές πιθανότερη (όσο το χρέος μας σε ευρώ).

Το ξέρουν οι ευρωπαίοι ότι ούτε με 10 μνημόνια δεν λύνεται η κρίση. Όσοι κάνουν σοβαρές οικονομικές αναλύσεις γιά να παρουσιάσουν την προγραμματισμένη αποτυχία των μνημονίων, παραβιάζουν ανοιχτές πόρτες. Η αποτυχία των μνημονίων είναι και γνωστή και προδιαγεγραμμένη. Η μόνη ελπίδα των ευρωπαίων είναι ότι κάπου ανάμεσα στο όγδοο και στο ένατο μνημόνιο θα ξεσηκωθούν οι έλληνες και θα στείλουν τους διεφθαρμένους κυβερνήτες τους στον αγύριστο. Μέχρι τότε, θα μας δίνουν δανεικά και θα μας τσεκουρώνουν μισθούς και συντάξεις.

Κανένας δεν θέλει την κρίση, ούτε εγώ. Αλλά η κρίση βγάζει επί τέλους στην επιφάνεια όλα αυτά τα λάθη που μας έφεραν ως εδώ. Το αν θα αλλάξουμε αυτά τα λάθη όταν έρθει η "επόμενη μέρα" θα φανεί στο κοντινό ( ; ) μέλλον. Ελπίζω να ζω ακόμα όταν έρθει αυτή η μέρα. Μέρα γιορτής.

Μη γνωρίζοντας

Έχω δηλώσει ήδη από το τελευταίο ποστ αναγνώστης του protagon. Χτες διάβασα αυτό το κείμενο (Δεν μου αρέσει η Ελλάδα του ομορφάντρα). Σήμερα διαβάζω (παίρνοντας το λινκ από το ίδιο σαιτ) τον αντίλογο.

Θα φανεί περίεργο, αλλά συμφωνώ και με τα δύο κείμενα. Με το πρώτο ταυτίζομαι απόλυτα. Το δεύτερο είναι πολύ σωστό μεν, αλλά επ' ουδενί αποτελεί απάντηση στο πρώτο. Και τα δύο κείμενα μιλάνε γιά σωστούς ανθρώπους και γιά σκάρτους. Ποιός δεν θέλει να επαινέσει τους σωστούς, ποιός δεν θέλει να κατακρίνει τους σκάρτους; Κατά την γνώμη μου, και τα δύο κείμενα αραδιάζουν κοινοτυπίες.

Πριν αρχίσουμε να (ξανα)παραβιάζουμε ανοιχτές πόρτες, ας αναλογιστούμε τι συμβαίνει γύρω μας.
Υπάρχουν λοιπόν σωστοί και σκάρτοι άνθρωποι ανάμεσα μας. Σιγά την ανακάλυψη. Παντού γίνεται το ίδιο. Σε όλες τις χώρες, σε όλες τις εποχές. Δεν εστιάζω στα ποσοστά. Ίσως κάποιος επιχειρηματολογήσει ότι η χώρα Χ έχει 80% λαμόγια ενώ η χώρα Ψ έχει 20% λαμόγια. Κανένας δεν (μπορεί να) έχει ακριβή νούμερα. Αλλά ακόμα και αν τα νούμερα είναι σωστά, δεν σημαίνει τίποτα. Δεν κάνουμε εδώ διαγωνισμό της γιοροβύζιον γιά να αναδείξουμε την "καλύτερη" (ότι και να σημαίνει αυτό) χώρα. Προσπαθούμε να δούμε πως θα πάμε μπροστά.

ΟΚ, τα νούμερα όντως παίζουν κάποιον ρόλο. Σε μιά χώρα με 80% λαμόγια είναι πολύ πιο ζόρικο να εγκαθιδρύσεις υγιείς δομές σε σύγκριση με μιά χώρα όπου το ποσοστό των λαμόγιων είναι 20%.
Άρα το πρώτο μας μέλημα (πρέπει να) είναι το να μετρηθούμε. Απλά και γρήγορα. Χωρίς κομματικές σκοπιμότητες και χωρίς εθνικοπατριωτικές παρωπίδες.

Το πρώτο βήμα στο να βοηθήσουμε τους εαυτούς μας είναι το να μάθουμε ποιοί είμαστε. Δεν εννοώ ποιοί είμαστε πολιτισμικά, λογοτεχνικά, ψυχολογικά και λοιπά όμορφα. Εννοώ καθαρά αριθμητικά.
Πόσοι είναι βρε αδερφέ αυτοί οι περιβόητοι δημόσιοι υπάλληλοι; Πόσα παίρνουν ακριβώς; Πόσα πέρνει ο νεοδιοριζόμενος δασκαλάκος στις παρυφές της Πίνδου και πόσα παίρνει ο επιτροπατζής ( = αυτός που στρογγυλοκάθεται σε 30 επιτροπές, ροκανίζοντας επιδόματα).
Πόσοι είναι οι ταξιτζήδες μας, πόσοι οι φαρμακοποιοί μας, πόσοι οι λιμενεργάτες μας, πόσοι οι γιατροί, οι αρχιτέκτονες, οι δικηγόροι και οι εργολάβοι μας;

Ακόμα σημαντικότερο, ΠΩΣ κερδίζουν αυτά που κερδίζουν; Με ποιό σύστημα βγάζουν το εισόδημα τους; (η μήπως επωφελούνται από συστημικά λάθη; ).

Τον τελευταίο καιρό διαβάζουμε συνεχώς στις εφημερίδες "συνελήφθη ο Χ επειδή χρωστούσε στην εφορία". ΟΚ, καλά του έκαναν του Χ. Αλλά αν πιάνουμε τον Χ και αφήνουμε το υπόλοιπο σύστημα ως έχει, αύριο στην θέση του Χ θα φοροδιαφύγει ο Ψ. Και μετά ο Α, ο Β και όλα τα γράμματα της αλφαβήτου.
Πέρα από το να πιάσουμε τον Χ φοροφυγά, σημαντικότερο είναι να δούμε την βάση του συστήματος (τα συστημικά λάθη) που επέτρεψαν στον Χ να συσσωρεύσει 3 (είτε 13) εκατομμύρια απλήρωτων φόρων επί 3 χρόνια.

Η απογραφή που θεωρώ σαν απαραίτητη αρχή μιάς πραγματικής εξυγίανσης της χώρας μας θα περιλαμβάνει το πως. Δεν με ενδιαφέρει αν ο συγκεκριμένος γιατρός Μήτρος Καραμήτρος βγάζει 100 χιλιάρικα. Αυτο είναι ενδιαφέρον γιά την εφορία, αλλά όχι γιά κάποιον που θέλει να διορθώσει τα στραβά της χώρας μας. Με ενδιαφέρει λοιπόν το "πως" βγάζει ένας τυχαίος γιατρός το εισόδημα του. Και όχι, δεν είναι καθόλου αυτονόητο αυτό το "πως".

Το να μετρηθούμε λοιπόν είναι η αρχή, το πρώτο βήμα. Το να βάλουμε στόχους είναι το δεύτερο. Δυστυχώς στην κοινωνία μας έχει εκλείψει ο διάλογος ανάμεσα στις κοινωνικές / επαγγελματικές τάξεις. Ήδη από την εποχή της χούντας (εννοώ εκείνης του 1967). Εδω και δεκαετίες, ένας πολιτικός αρχηγός ανεβαίνει σ' ένα μπαλκόνι, ξαμολάει ένα (άντε δύο) πιασάρικα συνθήματα, εκλέγεται - και μετά κάνει ότι θέλει.

Εδώ και δεκαετίες οι κυβερνήτες μας δίνουν δωράκια στην εκλογική τους πελατεία (και στον εαυτό τους φυσικά), αδικώντας κατάφωρα όλους τους υπόλοιπους. Και όλοι οι υπόλοιποι, αντί να απαιτήσουν εδώ και τώρα αξιοκρατία και ισονομία, απλά περιμένουν να γίνουν κι αυτοί εκλογική πελατεία, ώστε να πάρουν δωράκια και προνόμια από το κράτος / κυβέρνηση.

Τα λεφτά - αλλά κι όλοι οι φυσικοί πόροι μιάς χώρας - είναι περιορισμένα. Αν δώσεις προνόμια στους αγρότες (παράδειγμα), θα αδικήσεις τους μηχανικούς (παράδειγμα). Αν δώσεις στους απόφοιτους ΤΕΙ, θα αδικήσεις τους απόφοιτους ΑΕΙ. Αν ευνοήσεις τους νέους, θα αδικήσεις τους συνταξιούχους.

Πουθενά, σε καμμία χώρα δεν υπάρχει απόλυτη ισότητα. Πάντα το κράτος - όλα τα κράτη - ευνοεί κάποιες κοινωνικές ομάδες, αδικώντας άλλες. Δεν με ενοχλεί αυτό. Με ενοχλεί το ότι αυτές οι αποφάσεις παίρνονται από κάποιους πολιτικάντηδες χωρίς κοινωνικό διάλογο και χωρίς συναίνεση.

Αν σαν κοινωνία (α) μετρηθούμε, μάθουμε ποιοί είμαστε και (β) αποφασίσουμε από κοινού να δώσουμε από 1 εκατομμύριο ευρώ σε κάθε εργολάβο (πυροσβέστη, γιατρό, ταξιτζή, δημόσιο υπάλληλο), θα είμαι ο τελευταίος που θα διαμαρτυρηθεί. Αλλά το να χρησιμοποεί ο κάθε πολιτικάντης τον κρατικό κορβανά γιά να ευνοήσει τους κομματικούς του στρατούς και όσους τυχαίνει να αποτελούν την εκλογική πελατεία της εποχής, το θεωρώ καταστροφικό γιά την χώρα.

Κουράστηκα λοιπόν από τα πάμπολλα άρθρα του τύπου "η Ελλάδα του ομορφάντρα". Τι αποδεικνύει το να στηλιτεύεις τους συμπατριώτες σου; Μήπως το ότι εσύ είσαι καλύτερος;

Κουράστηκα όμως και από όλους αυτούς τους υπερεθνικόφρονες που σπεύδουν (α) να κατηγορήσουν τους άλλους λαούς γιά την δική μας κρίση, (β) να περιγράψουν με πάθος την κάθε μας "αρετή". Υπαρκτή είτε ανύπαρκτη, με είτε χωρίς εισαγωγικά.
Τι νόημα έχουν οι φράσεις του δεύτερου κειμένου όπου - με περίσσιο λυρισμό - ο συγγραφέας περιγράφει ότι έχει συναντήσει καλούς γιατρούς και ευγενικούς ταξιτζήδες;
Τι θα κερδίσουμε αραδιάζοντας τις αρετές μας; Περιμένουμε βραβείο από την διεθνή κοινότητα, επειδή ΜΕΡΙΚΟΙ από τους ταξιτζήδες, γιατρούς, αρχιτέκτονες, μανάβηδες και υδραυλικούς μας είναι τίμιοι;

Εκείνο που θέλω είναι να μετρηθούμε και μετά - με βάση τα στοιχεία - να αποφασίσουμε από κοινού το τι θέλουμε. Σαν τρίτο βήμα θα πρέπει να εκλέξουμε τους εκπροσώπους μας που θα αναλάβουν να υλοποιήσουν αυτά που θέλουμε. Σε μιά κοινωνία που δεν ξέρει ποιά είναι και τι θέλει, οι όποιες κοινοβουλευτικές εκλογές είναι φαρσοκωμωδία, ανόητες.
Κάπου στην πορεία θα πρέπει να τιμωρήσουμε παραδειγματικά (τόσο, που να το θυμούνται οι 20 επόμενες γενιές) αυτούς που μας έφεραν ως εδώ.

Ναι, το ξέρω. Είναι αργά, δεν έχουμε πιά χρόνο. Ήδη μας κυβερνάνε οι ξένοι. Τίποτα από όσα γράφω πιό πάνω δεν μπορεί να υλοποιηθεί.
Αλλά αυτό το κείμενο δεν το έγραψα γιά μας.
Το έγραψα γιά εκείνους που θα έρθουν μετά από μας.

Το σύστημα

Αν ήμουν γλωσσολόγος, θα ανακύρησσα το "συστημικό λάθος" σε έκφραση της χρονιάς. Δεν υπάρχει ούτε μιά ανάλυση στην Ελλάδα - οποιουδήποτε βαθμού σοβαρότητας - που να μην περιέχει τουλάχιστον μία φορά την έκφραση "συστημικό λάθος".
Όλοι οι "προοδευτικοί" αναλυτές έχουν αποδοθεί σε έναν αγώνα δρόμου, ποιός θα αποκαλύψει τα περισσότερα συστημικά λάθη. Συστημικά λάθη στον καπιταλισμό, στο ευρώ, στην Ευρώπη, στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, στην Γερμανία (ιδίως) και σε ότι άλλο κινείται κάτω από τον ήλιο.

Η πρώτη διάσταση αυτής της μανίας είναι "αφού η κατάσταση οφείλεται σε συστημικά λάθη, δώστε σε μας τους έλληνες λεφτά και φέρτε μας πίσω στην χρυσή εποχή πριν το 2008". Και μετά στεναχωριόμαστε που δεν μας κάνουν το χατήρι.
Η δεύτερη διάσταση είναι το σύνδρομο της κατσίκας. Οι έλληνες έχασαν την κατσίκα τους. Αντί να προσπαθήσουν να βρουν άλλη κατσίκα, θέλουν να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα. Όλων των γειτόνων.

Τόση συλλογική μοχθηρία, τόση μικροψυχία δεν έχω ξαναδεί. Κάθε φορά που απειλείται το ευρώ, κάθε φορά που κλυδωνίζεται η γαλλική οικονομία, κάθε φορά που χάνει η Μέρκελ (ας είναι και στις δημοτικές εκλογές της Κάτω Τραχανοπλαγιάς) οι έλληνες στήνουν πάρτυ.
Ειλικρινά, προσεύχομαι στον Ποσειδώνα να σταθεροποιηθεί και να ευημερήσει το ευρώ, μόνο και μόνο γιά να το βουλώσουν επί τέλους οι ελληναράδες εθνικιστές και οι αριστεροί οικονομολόγοι.

Δεν υπάρχουν συστημικά λάθη; Φυσικά και υπάρχουν. Πάντοτε υπήρχαν, σε όλες τις εποχές σε όλες τις κοινωνίες. Στο υπόλοιπο αυτού του ποστ περιγράφω τα συστημικά λάθη που θεωρώ σαν τα πιό σημαντικά. Αλλά η ύπαρξη συστημικών λαθών δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Δεν ζούμε στον ιδανικό κόσμο, κανένας δεν ζει. Ο κόσμος είναι μιά φουρτουνιασμένη θάλασσα. Μερικά καράβια έχουν μαγκιόρους καπετάνιους και ικανούς ναύτες. Σε μερικά άλλα καράβια οι ναύτες έχουν εκλέξει σκιτζήδες ή/και απατεώνες καπετάνιους. Τόσο απλά.

* * * *
Το πρώτο συστημικό λάθος είναι η ίδια η ύπαρξη του ευρώ. Δεν είναι δυνατόν να υπάρξει οικονομική ένωση χωρίς πολιτική ένωση. Πρώτα θα ενωθούν οι καρδιές, οι νοοτροπίες των ανθρώπων και μετά θα ενωθεί το νόμισμα τους.

Το συστημικό λάθος του ευρώ οφείλεται στην πτώση των ανατολικών χωρών. Μιά εξέλιξη που όλοι θεωρούσαν εντελώς απίθανη, μιά μέρα πριν συμβεί. Ξαφνικά υπήρχαν 17 εκατομμύρια (πρώην) ανατολικογερμανοί που ήθελαν να ζήσουν στον καπιταλιστικό παράδεισο, όπως τον ονειρεύονταν επί 40 χρόνια. Ο καπιταλιστικός παράδεισος ποτέ δεν υπήρξε φυσικά. Αλλά οι ανατολικογερμανοί δεν το ήξεραν αυτό εν έτει 1989.

Είτε θα έπρεπε λοιπόν να γαζώσουν αυτά τα 17 εκατομμύρια γερμανών με πολυβόλα, είτε θα έπρεπε να ξαναχτίσουν το σιδηρούν παραπέτασμα - αυτήν την φορά με αμερικάνους και γάλλους φρουρούς. Μην ξεχνάμε ότι η Γερμανία ήταν κατεχόμενη χώρα. Γιά να επανενωθεί έπρεπε να δώσουν την άδεια οι κατακτητές ρώσοι, αμερικάνοι, γάλλοι και άγγλοι. Το συμβόλαιο της επανένωσης υπογράφτηκε στην Μόσχα τον Σεπτέμβρη του 1990.

Η κατάρρευση των πρώην ανατολικών χωρών, η πτώση του τείχους και η επανένωση των Γερμανιών ήταν τα γεγονότα που "γέννησαν" το ευρώ - περίπου 50 χρόνια πριν την ώρα του. Οι πολιτικοί εξαναγκάστηκαν από τα αναπάντεχα ιστορικά γεγονότα σε μιά ευρωπαική οικονομική ένωση χωρίς να υπάρχει η αντίστοιχη πολιτική ένωση. Αυτό το συστημικό λάθος πληρώνουμε σήμερα.

Επίτηδες αποφεύγω την περιγραφή των υπόλοιπων λαθών του ευρώ, επειδή έχουν περιγραφεί κατά κόρον τους τελευταίους μήνες.

* * * *
Πολύ πριν την γέννηση του ευρώ, ένα άλλο - ακόμα μεγαλύτερο - συστημικό λάθος είναι το σημερινό χρηματοπιστωτικό μας σύστημα. Τράπεζες υπάρχουν από τον 13ο αιώνα, δλδ. πολύ πριν τον καπιταλισμό. Χρέη - τόσο δημόσια όσο και ιδιωτικά - υπάρχουν από τους βαβυλώνιους και τους αρχαίους αιγύπτιους.

Αλλά μέχρι τον 2ο παγκ. πόλεμο, οι τράπεζες ήταν απλές επιχειρήσεις όπως όλες οι άλλες. Κέρδιζαν λεφτά προσφέροντας μιά συγκεκριμένη υπηρεσία (δάνεια σε άλλες επιχειρήσεις). Κάποια στιγμή - ίσως στο Bretton Woods το 1944, ίσως νωρίτερα - ο χρηματοπιστωτικός τομέας έκανε μιά συμφωνία με τους πολιτικούς: οι πολιτικοί θα ψήφιζαν το θεσμικό / νομικό πλαίσιο γιά την πλήρη ασυδοσία των τραπεζών και οι τελευταίες θα προμήθευαν τους πολιτικούς με πακτωλούς χρήματος προκειμένου να υλοποιήσουν τις προεκλογικές τους υποσχέσεις.

Από τότε έχουμε την τραπεζοκρατία. Ο ασύδοτος χρηματοπιστωτικός τομέας σέρνει τους πολιτικούς από την μύτη. Οι πολιτικοί δεν τολμάνε να κάνουν τίποτα, γιατί με τι λεφτά θα πληρώσουν τις "παροχές" στον λαουτζίκο;

Μόλις πρόσφατα ζήτησαν οι γερμανοί και οι γάλλοι τον φόρο Τόμπιν. Σε μιά απελπισμένη προσπάθεια να περισώσουν ότι μπορεί να σωθεί από την ΕΕ, προσπάθησαν να βάλουν ένα ελάχιστο χαλινάρι στους τραπεζίτες. Φόρο στο 1 τοις χιλίοις ενός μέρους των κερδών τους, δηλαδή στο κλάσμα του κλάσματος. Και οι ηλίθιοι εγγλέζοι αρνήθηκαν. Προτίμησαν να απομονωθούν από την Ευρώπη - κάτι που θα τους τσούξει πολύ - παρά να θίξουν τις τράπεζες του Λονδίνου. Τον ίδιο φόρο αρνούνται και οι - επίσης ηλίθιοι - αμερικάνοι, μόνο που αυτοί δεν έχουν να φοβηθούν την απομόνωση τους από την ΕΕ.

Λεπτομέρεια: οι γερμανοί και οι γάλλοι διατηρούν παραγωγικές βιομηχανικές υποδομές. Παράγουν και πουλάνε πράγματα. Αυτό τους επιτρέπει να περνάνε σχετικά καλά την κρίση. Αντίθετα οι εγγλέζοι κατέστρεψαν ήδη από το '80 την πάλαι ποτέ κραταιά βιομηχανία τους. Τώρα έχουν μόνο τις τράπεζες που εδώ και 20 χρόνια πουλάνε αέρα. Μαζί με έναν στασιμοπληθωρισμό που τσακίζει κόκκαλα εδώ και χρόνια. Βλέπεις, με πορδές - έστω και αν προέρχονται από το Σίτυ - δεν βάφονται αυγά.

Το επόμενο - και μεγαλύτερο - συστημικό λάθος μετά το ευρώ είναι λοιπόν η τραπεζοκρατία. Η ασυδοσία του χρηματοπιστωτικού τομέα.

Παρενθεσούλα: κάνουν λάθος πολλοί έλληνες αναλυτές όταν λένε "τα κέρδη των γερμανών είναι τα χρέη των ελλήνων". Η τραπεζοκρατία μπορεί να δημιουργεί χρήμα από το πουθενά. 'Ετσι κι αλλιώς, πουλάνε αέρα. Η Ελλάδα θα είχε τα ίδια ακριβώς χρέη, ακόμα και αν η Γερμανία δεν είχε κερδίσει ούτε δεκαράκι.

Οι (υποτίθεται) άνεργοι και χρεωκοπημένοι έλληνες ξόδεψαν μέσα στο 2011 γύρω στα 7 δις ευρώ στον ΤΖΟΓΟ. Πηγή εδώ και εδώ. Μην ξεχνάμε, ότι η έκτη δόση του μνημόνιου ήταν μόλις 8 ψωρο-δις. Και γιά χατήρι αυτών των 8 ψωρο-δις απολύθηκε κόσμος, υποφέρουν οικογένειες και βυθίζεται η χώρα στην ύφεση. Με τα λεφτά των τζογαδόρων και μόνο θα είχαμε αποφύγει το μνημόνιο.

Ξέρω νεόδμητη πολυκατοικία στα Κάτω Πετράλωνα που πουλήθηκε (ολόκληρη) όσο ήταν ακόμα στα μπετά, τον Οκτώβρη του 2011! Προς 3000 ευρώ/τετραγωνικό!! (δύο θαυμαστικά). Χοντρικά, 200 χιλιάρικα γιά ένα αξιοπρεπές δυαράκι στα Κάτω Πετράλωνα. Δεν νομίζω ότι ο κος Λάτσης αγοράζει διαμερίσματα εκεί, άρα κάποιος άλλος είναι ο αγοραστής.
Λόγω της κρίσης - λέει - έπεσε η οικοδομική δραστηριότητα κατά 20%. Αυτό θεωρείται καταστροφή. Είναι όντως καταστροφή;
Αν το κανονικό μου βάρος είναι 90 κιλά και το πάω στα 180 κιλά, θα είμαι χοντρός. Αν από τα 180 κιλά πέσω κατά 20% στα 140 κιλά, θα είμαι αδύνατος;

Γιά να μη έχουμε παρεξηγήσεις: δεν σκοπεύω να υποδείξω στους έλληνες τι να κάνουν με τα λεφτά τους. Ούτε σκοπεύω να επιβάλλω τις τιμές των ακινήτων.
Αλλά είναι μαλακία να υποστηρίζεις ότι η Ελλάδα έκανε χρέη επειδή της πούλαγε προιόντα η Γερμανία. Δηλαδή τα 7 δις του τζόγου και τα 3000/τετραγωνικό (στα Πετράλωνα - ΕΛΕΟΣ) πήγαν στις τσέπες των γερμανών;

Ξανά-διευκρίνηση: δεν με ενδιαφέρει να κατηγορήσω / κριτικάρω / ειρωνευτώ κανέναν απολύτως. Μακάρι όλοι να διαθέσουν τα λεφτά τους όπως γουστάρουν.
Εκείνο που θέλω να δείξω είναι το συστημικό λάθος του χρηματοπιστωτικού τομέα. Της ασυδοσίας των τραπεζών. Θέλω να δείξω ότι από την στιγμή που αγοράζουμε και πουλάμε "αέρα" (τι άλλο παρά αέρας είναι η αντιπαροχή, με την οποία χτίστηκε όλη η Αθήνα; ), επιτρέπουμε στις τράπεζες να γεννάνε χρήμα από το πουθενά. Αυτό το χρήμα έρχεται στις τσέπες μας με την μορφή χρέους.
Όταν λοιπόν βρεθούμε (υπερ)χρεωμένοι, δεν φταίνε οι κακοί γερμανοί που μας τα πήραν, αλλά οι κακές τράπεζες που μας τα έδωσαν.

* * * *
Το τρίτο - μέγιστο - συστημικό λάθος είναι η ίδια η μορφή του σημερινού καπιταλισμού. Αυτό το λάθος ξεπερνάει και τα λάθη του ευρώ και τα λάθη των τραπεζών.

Όσο ο καπιταλισμός περιορίζονταν σε αυτά που περιγράφει ο Μαρξ, τα πράγματα ήταν προβλέψιμα. Οι καπιταλιστές κατείχαν τα μέσα παραγωγής και εκμεταλλεύονταν την υπεραξία της δουλειάς των προλετάριων. Προφανώς η εκμετάλλευση των προλετάριων δεν ήταν καλό πράγμα, αλλά τουλάχιστον υπήρχε παραγωγή αγαθών.

Σήμερα τα πράγματα έχουν μετεξελιχθεί σε ένα αδιάφανο και αξεδιάλυτο τουρλουμπούκι, στο οποίο δεν ξέρουμε ποιός εκμεταλλεύεται ποιόν και ποιός κερδίζει τι.
Π.χ. όλοι όσοι αγοράζουν προιόντα της περιβόητης Apple εκμεταλλεύονται τους κακομοίρηδες σκλάβους στην Κίνα. Όλοι οι μεσοαστοί που γεμίζουν το σπίτι τους με "περσικά" χαλιά εκμεταλλεύονται εκατομμύρια παιδάκια στο Πακιστάν και την Ινδία (η Ουνέσκο μιλάει γιά 5 εκ. παιδιά - σκλάβους στην Ασία).

Αλλά δεν είναι μόνο οι σχέσεις εκμετάλλευσης αδιαφανείς. Είναι και ο τρόπος που αποκτάς το εισόδημα σου, τα προς το ζην. Π.χ. ένας καλός γιατρός μπορεί να κερδίζει 10.000 ευρώ τον μήνα (δεν το καταφέρνουν όλοι οι γιατροί αυτό). Αλλά τουλάχιστον έβγαλε τα ματάκια του 10 χρόνια στα βιβλία και στα υπόγεια των νοσοκομείων. Την ίδια στιγμή, το πρώτο τυχαίο ξέκωλο κουνάει τα βυζιά του στα ρεάλιτυ και βγάζει τα ίδια. Γιά να μη σου πω περισσότερα.
Γιά να μη σου πω πόσα βγάζει ένας μπαλαδώρος προκειμένου να ρίξει πέντε κλωτσιές στο γήπεδο.

Θέλω να πω, την εποχή του Μαρξ υπήρχε μεν εκμετάλλευση και υπεραξία, αλλά αμοίβονταν αυτοί που παρήγαγαν κάτι χρήσιμο. Η έννοια του χρήσιμου είναι αυτή που ορίζει η κάθε κοινωνία στην κάθε χρονική στιγμή. Μπορεί η μοιρασιά να ήταν άδικη (95% ο καπιταλιστής, 5% ο προλετάριος), αλλά ο κανόνας ήταν σαφής: παράγεις, άρα αμοίβεσαι. Δεν παράγεις = δεν αμοίβεσαι.

Σήμερα ένας μεσίτης, ένας ασφαλιστής, ένας μεσάζοντας, ένα ξέκωλο βγάζει περισσότερα από έναν φούρναρη, έναν γεωργό, έναν γιατρό, έναν δάσκαλο.

Γέμισε η κοινωνία μας μεσάζοντες. Κανένας δεν παράγει πιά.

Αλλά και οι λίγοι που παράγουν, παράγουν στην πλειοψηφία τους μαλακίες. Άχρηστα γκατζετάκια, προορισμένα να χαλάσουν και να πεταχτούν στα σκουπίδια, μόλις λήξει η εγγύηση του κατασκευαστή. Παράγουμε διαφημίσεις. Παράγουμε followers και παράγουμε Likes στα σόσιαλ αρχι(μέ)δια. Εταιρείες σαν το φεησμπουκ έχουν μεγαλύτερα κεφάλαια (άρα και ισχύ) από την Τογιότα και την Τζένεραλ Μότορς.

Μιά ζωή στον κόσμο των υπολογιστών, αντιπαθούσα τον Μπιλ Γκέητς (θα εξηγήσω κάποτε το γιατί). Μετά από όλους αυτούς τους αερολόγους όμως, μου έχει γίνει συμπαθής. Τουλάχιστον ο Γκέητς έφτιαξε κάτι χρήσιμο.

Το μεγαλύτερο συστημικό λάθος του κόσμου μας σήμερα είναι ότι ενδιαφέρεται μόνο γιά τα λεφτά, χωρίς να ενδιαφέρεται γιά το ΠΩΣ φτιάχτηκαν αυτά τα λεφτά.

Αν σκιστώ, αν δημιουργήσω, αν κατασκευάσω μιά ΑΠΕ (ανανεώσιμη πηγή ενέργειας), ίσως κερδίσω ένα εκατομμύριο ευρώ. Θα έχω τότε ακριβώς την ίδια δύναμη, τους ίδιους φόρους και την ίδια αντιμετώπιση με τον πρώτο τυχόν ηλίθιο τεμπέλη που κληρονόμησε 1 εκατομμύριο ευρώ από τον μπαμπά του. Είτε με τον πρώτο τυχερό που κέρδισε 1 εκ. ευρώ στο λαχείο. Είτε με το ασύδοτο καθίκι που βγάζει 1 εκ. ευρώ από το trafficing. Είτε με το λαμόγιο που βγάζει 1 εκ. ευρώ από κρατικές προμήθειες.

Αναρωτιόμαστε, γιατί άραγε η ελληνική οικονομία είναι κρατικοδίαιτη. Είναι απελπιστικά απλό. Η οικονομία μας είναι κρατικοδίαιτη γιατί έχουμε πολύ πιό απλές διαδικασίες στο να γίνεις λαμόγιο από το να γίνεις δημιουργικός επιχειρηματίας.
Από την στιγμή που κανένας δεν εξετάζει το ΠΩΣ έκανες λεφτά, γιατί να μην ακολουθήσεις την εύκολη διαδρομή;

Αντίστροφη λογική: αν κάνουμε την δουλειά του λαμόγιου πιό δύσκολη και την δουλειά του δημιουργικού ανθρώπου πιό εύκολη, θα έχουμε λύσει όλα τα προβλήματα της Ελλάδας μέσα σε μιά νύχτα. Αυτό θα είναι καλό γιά την Ελλάδα και μακάρι να μπορούσε να γίνει.
Αλλά αφήνει ανέγγιχτο το πραγματικό συστημικό πρόβλημα (όλου του κόσμου, όχι μόνο στην Ελλάδα) που εξετάζει το *πως* κερδίζονται τα λεφτά.

Η Κίνα και η Ρωσία θεωρούνται σήμερα ισχυρές χώρες, επειδή έχουν περισσότερα λεφτά από τις ευρωπαικές χώρες. Αν όμως αξιολογούσαμε το ΠΩΣ έφτιαξαν αυτά τα λεφτά, θα έπρεπε να τις κατατάξουμε στον πάτο του βαρελιού. Ξέσκισαν και ξεσκίζουν τους ίδιους τους τους ανθρώπους, βασανίζουν ζώα, καταστρέφουν (σε ασύλληπτα μεγέθη) το περιβάλλον.
Δεν είναι δυνατόν ένα t-shirt που φτιάχτηκε στην Γερμανία να αξιολογείται το ίδιο με ένα t-shirt που φτιάχτηκε στην Κίνα. Δεν είναι δυνατόν να αγοράζουμε προιόντα βαμμένα στο αίμα ζώων.
Κι όμως, αυτό ακριβώς κάνουμε. Γιατί μας ενδιαφέρει η τιμή ενός πράγματος, αλλά όχι η αξία του.

Αν δεν διορθώσουμε αυτό το μέγιστο συστημικό λάθος, αν δεν ασχοληθούμε σαν κοινωνία (και εννοώ σε παγκόσμιο επίπεδο, όχι μόνο ελληνικό) με την αξία των αγαθών γύρω μας, είμαστε καταδικασμένοι σε εκφυλισμό. Σε ανεγκέφαλα και άψυχα όντα που καταναλώνουν iphones και ilikes, χωρίς να ξέρουν τι κάνουν.

* * * *
Υ.Γ. Μιάς και αυτό είναι το τελευταίο μου ποστ γύρω από την πολιτική και την Ελλάδα (δεν πρόκειται να ξαναγράψω την λέξη "Ελλάδα" στα επόμενα 2 χρόνια ;-) ), θέλω να δώσω το πολιτικό μου στίγμα, όπως αυτό ισχύει σήμερα.
Από σημερινή σκοπιά, οι άνθρωποι που αναφέρω πιό κάτω εκφράζουν με τον καλύτερο τρόπο αυτά που πιστεύω.
Να σημειώσω - με έντονα γράμματα - ότι οι καημένοι δεν φέρουν ευθύνη γιά την επιλογή μου ;-) Τους ξέρω αποκλειστικά από τα γραφτά τους στο δίκτυο.
Αν λοιπόν κάποιος εχθρεύεται εμένα, δεν υπάρχει λόγος να εχθρεύεται και εκείνους.

1) Αν γίνονταν εκλογές θα ψήφιζα την Δημιουργία Ξανά. Αν τελικά κατέβουν σε εκλογές (με χαρά πληροφορήθηκα ότι πλέον έγιναν κόμμα). Από ότι λένε οι ίδιοι γιά τους εαυτούς τους, πρόκειται γιά πετυχημένους έλληνες επιχειρηματίες. Επειδή ακριβώς είναι δημιουργικοί άνθρωποι, αμφιβάλλω αν θα αντέξουν να σφίγγουν χέρια κουμπάρων και λαμόγιων τα επόμενα 2 χρόνια.
Παρ' όλες τις αμφιβολίες μου, θα έχουν την στήριξη μου - όχι μόνο σε επίπεδο απλής ψήφου.
Αν όχι την Δ.Ξ., γενικά θα ψήφιζα οποιονδήποτε υπόσχεται (με προδιαγραφές υλοποίησης) τον πλήρη χωρισμό εκκλησίας - κράτους.

2) Την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας, μαζί με δημιουργικές και υλοποιήσιμες προτάσεις γιά έξοδο από την κρίση, τις περιγράφει καλύτερα ο Γιάνης Βαρουφάκης στο protagon και στο μπλογκ του (δεν έχω το λινκ πρόχειρο). Τα κείμενα του θέλουν σκέψη γιά να κατανοηθούν. Αλλά αν μας έδινε ευκολοχώνευτες λύσεις θα το θεωρούσα ύποπτο.

3) Το πως φτάσαμε ως εδώ, μαζί με μερικές καλές προβλέψεις γιά το μέλλον το αναλύει καλύτερα ο TechieChan / Waste. Τα κείμενα του είναι σεντονιάδες. Πολλές φορές αξίζει να διαβάσει κανείς και τον ποταμό των 100+ σχολίων, μιάς και εκεί ακούγονται ακόμα περισσότερες καλές απόψεις.
Ο Waste δεν δίνει λύσεις. Αλλά αναλύει πολύ καλά το κοντινό παρελθόν και το κοντοπρόθεσμο μέλλον.

4) Ο Καιρός. Ο καπεταν- Γιώργος Τετράδης. Χωρίς άλλες συστάσεις. Εδώ το τελευταίο από τα καλύτερα του.

5) Πιτσιρίκος. Ξέρω, είναι αμφιλεγόμενη προσωπικότητα. Ξέρω, αντί γιά μακροσκελείς αναλύσεις είναι αφαιρετικός. Πετάει 5 ατάκες, χωρίς επιχειρηματολογία, χωρίς στοιχεία. Όποιος θέλει στοιχεία, μπορεί να τα βρει και μόνος του. Γιατί θα πρέπει ο Πιτσιρίκος να δίνει την τροφή μασημένη; Αυτά που λέει, τα συμπεράσματα στα οποία καταλήγει, τα θεωρώ σωστά. Στην συντριπτική τους πλειοψηφία.

I, Merkel (τόμος 2ος και τελευταίος)

Σ' αυτό το ποστ (που είναι το προτελευταίο που αφορά την πολιτική - το βαρέθηκα αυτό το θέμα) παρουσιάζω μιά "γερμανοκεντρική" σκοπιά της κρίσης. Έτσι, γιά να υπάρχει και η καταγραφή μιάς "άλλης" πραγματικότητας.

* * * *
Όσοι έζησαν την Γερμανία (έστω και σαν τουρίστες) μέχρι το 1992-1994 θα θυμόνται ίσως ότι αν περίμενες το τραίνο στην αποβάθρα και είχε 5' καθυστέρηση, τότε ... θα έπρεπε να διορθώσεις το ρολόϊ σου. Τα τραίνα εκτελούσαν τα δρομολόγια τους με ακρίβεια δευτερολέπτου, οι συρμοί ήταν υπερσύγχρονοι γιά την εποχή. Το ίδιο ίσχυε και γιά τα αστικά λεωφορεία, γιά τους δρόμους (σε άριστη κατάσταση), γιά τα σχολεία, γιά τα νοσοκομεία και γενικά γιά οτιδήποτε ονομάζουμε "κοινωνικές υποδομές".

Σήμερα, μόλις 19 χρόνια αργότερα, όλα είναι χάλια. Τα τραίνα δεν έρχονται ποτέ (μα ποτέ) στην ώρα τους, το καλοκαίρι λιποθυμάει ο κόσμος από την ζέστη γιατί δεν δουλεύουν τα κλιματιστικά, τον χειμώνα ξεπαγιάζουν γιατί δεν δουλεύουν τα καλοριφέρ. Τα λεωφορεία το ίδιο. Τα σχολεία είναι χάλια, τα κτίρια απαρχαιωμένα, τα θρανία ερείπια. Οι δάσκαλοι κάνουν μάθημα σε τάξεις με 40+ παιδιά. Στα πανεπιστήμια δεν υπάρχουν αίθουσες και οι φοιτητές πρέπει να ακούνε τις παραδόσεις όρθιοι, είτε καθιστοί στα σκαλιά (αν είναι τυχεροί).
Στην Υγεία το χάος. Άνθρωποι που χρειάζονται επειγόντως εγχείρηση πρέπει να περιμένουν μήνες, στο επισκεπτήριο του κάθε γιατρού περιμένεις με τις ώρες. Με ιδιωτική ασφάλιση είναι κάπως καλύτερα. Αλλά πληρώνεις 600 - 1200 ευρώ. Τον μήνα, εννοείται.

Προχθές έλεγαν οι ειδήσεις ότι στην Ρηνανία Βεστφαλία και στο Βερολίνο (σύνολο πληθυσμού 21 εκ) οι δήμοι δεν έχουν λεφτά γιά τον καθαρισμό των σχολείων και οι μανάδες καθαρίζουν τα σχολεία των παιδιών τους εκ περιτροπής.

Το γερμ. κράτος χρωστάει το 85% του ΑΕΠ του. Γιά σύγκριση: με 55% χρεωκόπησε η Αργεντινή, 60% επιτρέπει η συνθήκη του Μάαστριχτ, 120% είχε η Ελλάδα προ μνημονίου.

Οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν να πάρουν αύξηση από τότε που ανακαλύφτηκαν οι πέτρες, προσλήψεις στον δημόσιο τομέα απλά δεν υπάρχουν.
Ο αριθμός των απασχολούμενων στον δημόσιο τομέα το 1994 ήταν 6,7 εκατομμύρια και το 2011 έπεσε στα 4,6. Χοντρικά, μιά μείωση του προσωπικού κατά 30% σε 15 χρόνια. Από τους 4,6 μόνο το 1,5 εκατομμύριο είναι δημόσιοι υπάλληλοι με την ελληνική έννοια του όρου. Οι υπόλοιποι είναι με ιδιωτική σύμβαση, ανάμεσα τους και 1,5 εκατομμύριο με "κλασματική" θέση (δουλεύεις λιγότερες ώρες και παίρνεις λιγότερα). Πηγή η γερμ. στατιστική υπηρεσία.

Γιά σύγκριση: η Ελλάδα έχει 8Χ λιγότερο πληθυσμό. Κανείς δεν ξέρει τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων του 1994, γιατί κανένας δεν ενδιαφέρονταν να τον μετρήσει. Η Τρόικα μας ανάγκασε το καλοκαίρι του 2010 και έπρεπε το κράτος να φτιάξει ειδικό πρόγραμμα καταγραφής δημ. υπαλλήλων, γιατί δεν μπορούσε να διαβάσει ούτε τις δικές του καταστάσεις μισθοδοσίας.
Το 2010 η Ελλάδα είχε 720.000 υπαλλήλους στον στενό και 1,2 εκατομμύρια στον ευρύτερο δημόσιο τομέα (τα παραπάνω νούμερα της Γερμανίας αφορούν τον ευρύτερο δημ. τομέα).
Με γερμανικές αναλογίες, η Ελλάδα θα έπρεπε να έχει 570.000 αντί γιά 1,2 εκατομύρια ( = απολύσεις 600.000+ υπαλλήλων - και δεν μετράω αυτούς που είναι με σύμβαση).

Η Τρόικα ζήτησε απολύσεις στον δημ. τομέα. Η απαίτηση της Τρόικας προκάλεσε πληθώρα διαδηλώσεων, διαμαρτυριών, στεναγμών, κλαυθμών και οδυρμών. Πάντως απολύσεις ΔΕΝ έγιναν. Μόνο 1900 άτομα που θα έβγαιναν σε λίγους μήνες στην σύνταξη παραιτήθηκαν εθελοντικά (αφού τους δόθηκαν κίνητρα).
Σύμφωνα με αυτό το μπλογκ(εδώ και εδώ), στην Ελλάδα ΔΙΟΡΙΣΤΗΚΑΝ καινούργιοι δημ. υπάλληλοι τους τελευταίους μήνες - τους χειρότερους της κρίσης. Με παχυλότατους μισθούς.

Θα μπορούσα να γεμίσω σελίδες (τόμους) με τα χάλια της Γερμανίας, αλλά σταματάω εδώ.

* * * *
Το πρώτο που καταρρέει από τα παραπάνω στοιχεία είναι ο ελληνοκεντρικός μύθος περί δ' ράϊχ. Η αντίληψη που λέει ότι η Γερμανία θέλει να κατακτήσει τον κόσμο με οικονομικά μέσα αντί γιά όπλα.

Όποιος πιστεύει ότι η Γερμανία θέλει το δ' ράιχ, να έρθει να το πει στα 2 εκατομμύρια γερμανίδες που ξεσκατίζουν τουαλέτες σχολείων. Έτσι, γιά να πάρει ένα φτύσιμο εις την δις-εκατομμυριοστήν. Και γιά να μάθει να πιστεύει τέτοιες βλακείες.
Πάω στοίχημα ότι δεν υπάρχει ΟΥΤΕ ΜΙΑ ελληνίδα που καθαρίζει (ξένες) σκάλες. Πόσο μάλλον καμπινέδες σχολείων.

Γιά να μη μιλήσω γιά τους φοιτητές χωρίς αίθουσες και τους ασθενείς χωρίς περίθαλψη.

Υποφέρουν που υποφέρουν οι γερμανοί, ας τους αφήσουμε τουλάχιστον να στενάζουν γιά τον ελληνικό μεγαλοιδεατισμό. Όχι να τους λέμε και γιά το ράιχ από πάνω. Έχει και το θράσος τα όρια του.

* * * *
Σύμφωνα με την επίσημη στατιστική (Eurostat), ο κατώτατος μισθός το 2011 στην Ελλάδα ήταν 863 ευρώ. Γιά τους ισπανούς ήταν 748, γιά τους σλοβάκους ήταν 317, τους σλοβένους 748, τους εσθονούς 278.
Αυτές είναι χώρες εντός ευρωζώνης. Γιά τις χώρες εκτός ευρώ, τα πράγματα είναι ακόμα πιό δραστικά (ούγγροι 281, βούλγαροι 123 κ.α. ).

Καταλαβαίνουμε σε τι παραλογισμό μας οδηγεί η ελληνοκεντρικότητα; Ζητάμε ξεδιάντροπα από τον σλοβάκο που παίρνει 317 ευρώ να πληρώσει χαράτσι προκειμένου να συνεχίσει ο έλληνας να παίρνει 863!
Ζητάμε ξεδιάντροπα από τον γερμανό που έχει 15 χρόνια να διορίσει δημόσιο υπάλληλο, που έχει 15 χρόνια να δει αυξήσεις, να ανεχτεί τους διορισμούς, τις αργομισθίες και τις υπερωρίες ( = αυξήσεις μισθών) των ελλήνων δημ. υπαλλήλων. Και όχι μόνο τα ζητάμε αυτά, αλλά βαφτίζουμε και κάθε απόπειρα να θιχτούν τα κεκτημένα σαν προσπάθεια εγκαθίδρυσης του δ' ράιχ.

Μισό λεφτάκι ωρέ πατριώτες. Ποιός δυναστεύει ποιόν εδώ πέρα, το έχουμε καταλάβει;

Παρενθεσούλα: εδώ κάποιος αριστερόστροφος ιδεολόγος θα πρότεινε να τα πάρουμε από τους πλούσιους, όχι από τους εργάτες του κατώτατου μισθού. Συμφωνώ απόλυτα. Ας αρχίσουμε λοιπόν από τους ΕΛΛΗΝΕΣ πλούσιους (έχει να πέσει χοντρό γέλιο), όχι από τους γερμανούς.

Γενικά είναι καλή ιδέα να πληρώσουν οι (εγχώριοι και ξένοι) μεγαλολεφτάδες και οι πραγματικοί υπεύθυνοι γιά την κρίση. Συμφωνώ φυσικά, ποιός δεν θα το ήθελε;
Αλλά το να ζητάμε να πληρώσουν τα λαμόγια γιά την κρίση είναι τόσο ουτοπικό όσο τα καλλιστεία. Εκεί που οι επίδοξες μοντέλες ζητάνε την παγκόσμια ειρήνη και τον αφοπλισμό.

* * * *
Άλλη μία ελληνοκεντρική χαζομάρα που καταρέει είναι αυτή περί εκμετάλλευσης του εργατικού μας δυναμικού. Δήθεν οι γερμανοί μας πιέζουν με το μνημόνιο, ώστε να μειωθούν οι μισθοί μας προκειμένου να αποκτήσουν φτηνά εργατικά χέρια.

Που πας ρε Καραμήτρο; Ποιός νομίζεις πως είσαι; Νομίζεις ότι εσένα περίμεναν οι γερμανοί;

Το να πληρώσουν 200 δις σε δάνεια και μνημόνια και κουρέματα προκειμένου να πάρουν αντάλλαγμα 20 δις σε χαμηλότερους μισθούς είναι βλακεία. Και οι (γερμανοί) καπιταλιστές μπορεί να είναι κακοί, αλλά δεν είναι βλάκες.

Αν οι γερμανοί ήθελαν φτηνά (ανειδίκευτα) εργατικά χέρια, έχουν 2 εκατομμύρια άνεργους και μετανάστες στην χώρα τους την ίδια. Συμπληρωματικά, έχουν στην διάθεση τους όλους τους σλοβένους, τους σλοβάκους, τους εσθονους, τους βούλγαρους και ... και ... και...
Όλοι αυτοί (α) μιλάνε ήδη γερμανικά (β) έχουν φιλογερμανικό τρόπο σκέψης και εργασίας και το κυριότερο (γ) ΔΕΝ ΖΗΤΑΝΕ 200 ΔΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΟΡΘΟΠΟΔΗΣΟΥΝ.

Ότι γίνεται στην Ελλάδα σήμερα μπορεί να έχει εκατοντάδες άλλους στόχους. Το να κατέβουν οι ελληνικοί μισθοί δεν αποτελεί στόχο. Τουλάχιστον όχι γιά τους γερμανούς.

Ας ξεφύγω λίγο από τους χαμηλόμισθους, ας ασχοληθώ με τους πτυχιούχους.
Στην Γερμανία λείπουν αυτήν την στιγμή 14.000 μηχανολόγοι και ηλεκτρολόγοι. Λείπουν 11.000 πληροφορικάριοι, 8.000 εκπαιδευτικοί, γιατροί (δεν θυμάμαι το νούμερο), αρχιτέκτονες, χημικοί και αμέτρητοι τεχνίτες (εργοδηγοί και μάστορες παντός είδους).

Ειδικά γιά τα εξειδικευμένα επαγγέλματα, η αντίληψη ότι η Γερμανία θέλει να ρίξει τους ελληνικούς μισθούς είναι εντελώς, πέρα γιά πέρα γελοία. Εδώ δίνουν γερμανικούς μισθούς και πάλι δεν βρίσκουν υπαλλήλους. Σοβαρά πιστεύουμε ότι σκάρωσαν όλη την κρίση και το μνημόνιο, κινδυνεύουν να τινάξουν στον αέρα ολόκληρη την ΕΕ μόνο και μόνο γιά να ρίξουν τους δικούς μας μισθούς;

Σημείωση: 500.000 ήρθαν να δουλέψουν στην Γερμανία τον τελευταίο χρόνο από την Ισπανία και την Ελλάδα (δεν ξέρω το ακριβές ποσοστό των ελλήνων σ' αυτές τις 500.000). Με εξαίρεση τους δημ. υπάλληλους, οι γερμανοί ΑΝΕΒΑΖΟΥΝ τους μισθούς, δεν τους κατεβάζουν.

* * * *
Τα παραπάνω δεν τα γράφω ούτε γιά να κατηγορήσω τους έλληνες (όποιος το πιστεύει αυτό είναι βαθιά νυχτωμένος), ούτε γιά να υπερασπιστώ τους γερμανούς. Τα γράφω γιά να δείξω ότι υπάρχει και μιά άλλη πραγματικότητα.
Σε έναν ιδανικό κόσμο, θα πλήρωναν οι υπέυθυνοι. Πρώτοι απ' όλους οι προδότες έλληνες πολιτικοί και μετά όλοι οι κλέφτες (ανεξάρτητα από την χώρα διαμονής τους). Αλλά δεν ζούμε στον ιδανικό κόσμο.
Δυστυχώς, κάποιοι κακομοίρηδες θα την πληρώσουν αυτήν την κωλοκρίση. Οι πιό αδύναμοι την πληρώνουν ήδη βαριά: οι άρρωστοι, οι ανάπηροι, οι ηλικιωμένοι και τα ζώα. Οι επόμενοι στην σειρά είναι οι τίμιοι μεροκαματιάρηδες και λοιποί μικρομεσαίοι. Αυτοί θα πληρώσουν.

Αυτή είναι δυστυχώς η λειτουργία του κόσμου. Και αλλάζει μόνο με ένοπλη επανάσταση - κάτι που δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα.

Εκείνο που θέλω να δείξω με το ποστ είναι, ότι το να κατηγορούμε τους γερμανούς είναι επιεικώς ηλίθιο. Μας αποπροσανατολίζει από τα πραγματικά μας προβλήματα.
Τόσο οι γερμανοί όσο και πάμπολλοι ευρωπαίοι περνάνε χειρότερα από μας (π.χ. έχουμε το μεγαλύτερο ποσοστό ιδιοκατοίκησης στην Ευρώπη, αν και οι τιμές των ακινήτων μας είναι ψηλότερες από τις ευρωπαικές).
Η μόνη διαφορά των ξένων από μας είναι ότι αυτοί τρώνε το αγγούρι φετούλα - φετούλα εδώ και 15 χρόνια. Ενώ εμείς το φάγαμε όλο μαζί στα τελευταία 1.5 χρόνια και γι' αυτό μας τσούζει.
Ας παρηγορηθούμε με την σκέψη, ότι τουλάχιστον εμείς τα τελευταία 15 χρόνια το γλεντήσαμε.

The party is over.

Οικονομική ανάλυση της κρίσης

Τις τελευταίες μέρες βρέθηκα - παρά την θέληση μου - μέσα σε πολλά φαρμακεία. Μεγάλη η κίνηση, πολλές οι ουρές. Με εκνευρίζουν αφόρητα οι ουρές, οπουδήποτε, αλλά δεν είμαι ο μόνος υποθέτω. Γιά να απασχολήσω το μυαλό μου και να κατευνάσω κάπως τον εκνευρισμό μου άρχισα να κρυφακούω το τι αγόραζαν οι γύρω μου.
Καθώς στην Ελλάδα γενικά δεν δίνουν σημασία σε ιδιωτική σφαίρα και προσωπικά δεδομένα, μου ήταν πανεύκολο να διαπιστώσω τι αγόραζαν οι έλληνες γιά τις γιορτές. Οι παραγγελίες εκτελούνταν τόσο φωναχτά, που θα τις άκουγα ακόμα και αν δεν ήθελα.

Η πρώτη μου έκπληξη ήταν ότι το Levitra και το Cialis δίνονται χωρίς συνταγή! Σε ένα κεντρικό φαρμακείο η ζήτηση ήταν τόση, που οι υπάλληλοι άπλωναν το χέρι πίσω τους (στο γεμάτο ράφι) και έπιαναν τα κουτάκια δυο-δυο χωρίς να χρειαστεί καν να κυτάξουν. Έβρισκαν τα Levitra στα τυφλά.
Παραξενεύομαι που δεν άκουσα πουθενά γιά το πιό διάσημο "ανυψωτικό", το βιάγκρα. Μήπως γι' αυτό απαιτείται συνταγή; Μήπως τα άλλα δύο θεωρούνται αποτελεσματικότερα; Δεν ξέρω.

Η δεύτερη μου έκπληξη ήταν ο συνδυασμός των φαρμάκων που αγοράζονταν. Levitra με Depon, και ξανά Levitra με Depon και δώστου άλλη μιά Levitra με Depon. Δυο-δυο τα κουτάκια. Οι πιο εναλλακτικοί αγόραζαν Cialis με Depon. Πέντε - έξι πιό προχώ αγόραζαν Levitra με Vomex. Το Vomex το ξέρω από τα πληρώματα μου στο πλοίο. Το παίρνουν όταν έχει θαλασσοταραχή και ζαλίζονται.
Ένας μάλιστα αγόρασε τον απόλυτο συνδυασμό: Levitra με Depon και Vomex ταυτόχρονα. Μάλλον αυτός ήταν πολύ προσεχτικός.

Παρενθεσούλα. Καλά ο 45ρης έως πενηντάρης, αυτός έχει προβλήματα. Αλλά οι 25ρηδες (οι μισοί πελάτες που είδα ήταν κάτω από 30) τι τα θέλουν τα ανυψωτικά;

Τελειώνοντας την περιοδεία μου στα φαρμακεία της Αθήνας (δεν βρήκα τελικά αυτό που έψαχνα) έμεινα με την απορία:
Αφού σας φέρνει πονοκέφαλο ωρέ έλληνες, γιατί το κάνετε;
Γιατί δεν αφήνετε αυτήν την - προφανώς επώδυνη - απασχόληση σε εκείνους που μπορούν να το κάνουν χωρίς να παθαίνουν ναυτία;

Ποιά κρίση και κουραφέξαλα πατριώτες;
52,90 ευρώπουλα κάνει το ένα κουτάκι Levitra. Συν άλλα 7 ευρά γιά το Vomex, ώστε να μην σε πιάσει ζαλάδα από το ταρακούνημα. Δεν θα την κεράσεις την υποψήφια και ένα ποτό; Δεν θα πιείς κι εσύ άλλο ένα; Δεν θα της αγοράσεις και κανά στριγκάκι χρονιάρες μέρες; Χαλαρά χαλαρά ξόδεψες ένα 150ρι έως 200ρι και δεν ξέρεις καν αν θα πηδήξεις (αν ήσουν σίγουρος, δεν θα αγόραζες Levitra).

Συμπέρασμα: οι έλληνες έχουν λεφτά. Η Ελλάδα δεν έχει, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.

Υ.Γ. Οι μόνοι που δεν αγόραζαν τους παραπάνω συνδυασμούς φαρμάκων ήμουν εγώ και μιά ελάχιστη μειοψηφία από μερικά άλλα ακόμα γεροντάκια. Τα άλλα γερόντια αγόραζαν φάρμακα γιά την καρδιά και την πίεση. Οσο γιά μένα, εγώ έψαχνα τις κατάλληλες μπαταρίες γιά τα ακουστικά μου. Είμαι λίγο βαρήκοος ξέρετε, και ακούω μόνο όσα με συμφέρουν. ;-)

I, Merkel

Πολλές φορές με έχουν κατηγορήσει σαν γερμανό. Σαν κάποιον δηλαδη, που πρόδωσε την πατρίδα του την Ελλάδα, την κατηγορεί σε κάθε ευκαρία και εκθειάζει παράλληλα τα (υπαρκτά και ανύπαρκτα) πλεονεκτήματα της Γερμανίας.

Παλιά, πολύ παλιά στεναχωριόμουν με τέτοιες φράσεις. Πάνε όμως πολλά χρόνια που απλά σηκώνω τους ώμους όταν τις ακούω. Όποιος δεν *θέλει* να καταλάβει, δεν πρόκειται να καταλάβει. Δεν σκοπεύω να αποδείξω στον κάθε ανόητο, ότι δεν είμαι ελέφαντας.

Τι σημαίνουν στην τελική οι χαρακτηρισμοί "αγαπάω την χώρα μου", "προδίδω", "κατηγορώ" κ.α. ;
Εκείνος που λέει 5 δυσάρεστες αλήθειες είναι σώνει και καλά προδότης; Ποιός αγαπάει την Ελλάδα; Εκείνος που μιλάει γιά το μπλε του Αιγαίου και βάζει πολλά θαυμαστικά στην κάθε του πρόταση; Όσο πιο υπερθετικός ο βαθμός θαυμασμού στον ελληνικό ήλιο, τα ελληνικά χρώματα και την ελληνική "ψυχή" (τι είναι αυτό; ) τόσο μεγαλύτερη η αγάπη γιά την χώρα;

Δίνω σ' αυτό το ποστ έναν δικό μου ορισμό. Από (οικονομικές) θεωρίες γιά το πως θα σωθεί η χώρα μπούχτισα(με). Όποιος την αγαπάει, ας το δείξει έμπρακτα.

* * * *
Είδηση νο 1, παρμένη από την Ελευθεροτυπία πριν 2-3 βδομάδες:
Μιά ολλανδέζα έφτιαξε ένα σαιτ με τίτλο (στο περίπου) "επιλέξτε από την Ελλάδα το κομμάτι που σας αρέσει". Ο υπότιτλος έλεγε - πάλι στο περίπου - "αφού τους πληρώνουμε, αφού δεν πρόκειται να τα πάρουμε πίσω, ας πάρουμε τουλάχιστον κομμάτια από την χώρα".
Η ολλανδεζούλα είχε σκαρώσει έναν χάρτη της Ελλάδας από το google maps και ο κάθε επισκέπτης μπορούσε να κολλήσει ένα σημαιάκι στο "δικό του" χωράφι.

Το όλο εγχείρημα ήταν αυστηρά προσωπική πρωτοβουλία, ίσως χιουμοριστική, ίσως αφελής. Ίσως η ολλανδεζούλα να ήθελε να κάνει πλάκα στον συμμαθητή της από το διπλανό θρανίο.
Το σάιτ δεν είχε επίσημο χαρακτήρα, δεν υποστηρίζονταν από κανέναν οργανισμό, επώνυμο πρόσωπο, ή οτιδήποτε παρόμοιο. Ακόμα και γιά τον τελευταίο ηλίθιο ήταν πασιφανέστατο ότι δεν είναι δυνατόν να κολλάς ένα τυχαίο σημαιάκι σέ έναν τυχαίο χάρτη σε ένα τυχαίο σαιτ και να έχεις αξιώσεις πάνω στην γη.
Μερικοί βέλγοι είχαν κολλήσει π.χ. σημαιάκι στον Αη Γιώργη, έναν ξερόβραχο στην μέση του πελάγου, 18 ναυτικά μίλια από την κοντινότερη ακτή. Ακόμα και αν κάποιος τους χάριζε αυτό το κομμάτι γης, θα έπρεπε να πηγαίνουν στο οικόπεδο τους κολυμπώντας (δεν υπάρχει εκεί ούτε λιμάνι, ούτε κάτοικοι ούτε συγκοινωνία).

Όμως αυτό το ανόητο, αφελές, ασήμαντο, ανάξιο λόγου σαιτ συγκέντρωσε ΧΙΛΙΑΔΕΣ επισκέπτες από την Ελλάδα μέσα στις 3 πρώτες μέρες της λειτουργίας του. Τα σχόλια έπεφταν με καταιγιστικό ρυθμό δευτερολέπτων. Ανθολογώ τα πιό χαρακτηριστικά.
-- "θα πάρετε τ' αρχίδια μας" (δεν ήξερα ότι οι έλληνες είναι τόσο πρόθυμοι δωρητές οργάνων)
-- "μολών λαβέ" (ξυπνάς μέσα μου τον Λεωνίδα)
-- "μωρή ολλανδέζα πουτάνα, σταμάτα να γράφεις" (από κάποιον που η χώρα του έχει σαν εθνικό ύμνο τον Ύμνο στην Ελευθερία)
-- "το όνομα της είναι χχχχχχ, το τηλέφωνο της είναι 12345678 και η διέυθυνση της είναι η τάδε, πηδήξτε την, κάψτε της το σπίτι" (ακόμα πιό δημοκράτης από τον προηγούμενο αυτός).

Επειδή είμαι σεμνός και ντροπαλός μπλόγκερ, ανθολόγησα τα κοσμιότερα των σχολίων. Τα υπόλοιπα δεν θέλω να τα αναπαράγω, περιέγραφαν πάντως το πόσο βουτσαράδες είμαστε εμείς οι έλληνες στην μικρή ολλανδέζα.

* * * *
Είδηση νο. 2, παρμένη από την ίδια εφημερίδα, την ίδια μέρα:
Με την κρίση, πολλοί άρχισαν να καίνε ξύλα αντί γιά πετρέλαιο θέρμανσης. Μέχρι εδώ κατανοητό - αν και όχι εντελώς. Με την διαφορά ότι δεν πηγαίνουν μόνοι τους να κόψουν ξύλα - όπως θα έκανε ο κάθε πραγματικά φτωχός αν είχε πραγματική ανάγκη - αλλά αγοράζουν ξύλα από επιτήδειους.
Οι οποίοι επιτήδειοι τα εμπορεύονται μαύρα και - κυρίως - τα κόβουν μαύρα. Παράνομα, μέσα σε εθνικούς δρυμούς, σε προστατευόμενες περιοχές, μπαίνουν και ΑΠΟΨΙΛΩΝΟΥΝ.
Έναν απελπισμένο φτωχό θα τον καταλάβαινα (αν και όχι 100% ). Αλλά έναν μαυραγορίτη γιατί να τον ανεχτώ;

Ευαίσθητοι άνθρωποι της περιοχής κάνουν καταγγελίες στην δασοφυλακή που απαντάει "δεν έχουμε προσωπικό και αυτοκίνητα γιά να ελέγξουμε τα δάση". Οι ευαίσθητοι προφέρονται να κάνουν περιπολίες οι ίδιοι, προσφέρουν τα δικά τους αυτοκίνητα, μαζί με την βενζίνη. Και πάλι οι δασοφύλακες αρνούνται να κάνουν την δουλειά τους με την πρόφαση "δεν έχουμε χρόνο". Φταίω εγώ μετά να υποπτευθώ ότι οι δημόσιοι λειτουργοί παίρνουν μίζα από τους μαυραγορίτες;

Μιλάμε γιά το Πήλιο, μιλάμε ότι - ιδίως τα Σαββατοκύριακα - φεύγουν νηοπομπές ολόκληρες με φορτηγά γεμάτα ξυλεία. Μιλάμε γιά ένα από τα στολίδια της Ελλάδας, γιά το βουνό των Κενταύρων. Αν το αποψιλώσουμε, θα μας κυλήσουν τα γυμνά βράχια - μαζί με τις κατάρες των Κενταύρων - στο κεφάλι.

Το τραγικό είναι, ότι δεν χρειάζονται καν περιπολίες. Από το Πήλιο υπάρχει μόνο ένας δρόμος προς την υπόλοιπη Ελλάδα και αυτός περνάει μέσα από τον Βόλο. Ουσιαστικά, το μόνο που χρειάζεται να κάνουν είναι να σηκωθούν από το καφενείο της κεντρικής πλατείας και να ελέγξουν, αν τα εκατοντάδες φορτηγά που περνάνε φορτωμένα ξυλεία, μισό μέτρο μπροστά από την μύτη τους κατέχουν νόμιμα αυτήν την ξυλεία.

Και καλά, έστω ότι οι κρατικοί υπάλληλοι δεν μπορούν, δεν θέλουν, δεν ξέρουν. Οι κάτοικοι; Οι υπόλοιποι έλληνες που είναι; Που είναι όλοι αυτοί οι σούπερ έλληνες που αγαπάνε τοοοοοοοοοόσο πολύ την Ελλάδα, ώστε να βάζουν 200 θαυμαστικά σε κάθε τους φράση; Που είναι όλοι αυτοί οι νταήδες που ήθελαν να πηδήξουν την μικρή ολλανδέζα; Γιατί δεν μπορούν να σταματήσουν μερικά φορτηγά; Γιατί δεν μπορούν να κλείσουν τον δρόμο; Γιατί όταν υποβιβάστηκε ο Ολυμπιακός Βόλου κάηκε η περιοχή (έκλεισαν και οι δρόμοι - εννοείται) και όταν αποψιλώνεται το Πήλιο, η ιδιαίτερη πατρίδα τους, το κόσμημα (ένα από τα πολλά) της Ελλάδας δεν κουνιέται φύλλο;
Ποιός φταίει γι' αυτό; Οι γερμανοί μήπως; Το ευρώ; Η τρόικα; Η Μέρκελ; Ποιός αγαπάει τελικά αυτήν την χώρα; Και πως την δείχνει αυτήν την αγάπη;

Εγώ λοιπόν, ο "γερμανός", ο "προδότης" είμαι έτοιμος να τα παρατήσω όλα σύξυλα, εδώ και τώρα και να την στήσω με ένα στυλιάρι στον δρόμο. Θα σταματάω όλα τα αυτοκίνητα που μεταφέρουν ξύλα και θα ελέγχω που τα βρήκαν. Όποιος δεν μπορεί να αποδείξει ότι του ανήκουν νόμιμα, θα έχει την ανάλογη αντιμετώπιση.
Αλλά δεν μπορώ να κάνω μόνος μου αυτήν την δουλειά. Το να κλείσω μόνος μου τον δρόμο είναι κομματάκι ζόρικη υπόθεση. Χρειάζομαι και μερικούς έλληνες που αγαπάνε την χώρα τους. Που είναι αυτοί;
Έχουν βυθιστεί όλοι τόσο βαθιά στις αναλύσεις γύρω από την Ευρωπαϊκη Πολιτική ώστε δεν έχουν καιρό να εμποδίσουν μερικούς μαυραγορίτες που τους ρημάζουν την πατρίδα; Ή μήπως δεν έχουν κότσια, επειδή έχουν εξαντλήσει τον τσαμπουκά τους στα κοριτσάκια του ιντερνετ;